Italië 24 mei 2017, Padua
- door DJB
- •
- 24 mei, 2017
- •
Ook hier is de titel, Padua, gebaseerd op onze hotelovernachting. De hele dag stond in het teken van Venetië!
Na een simpel, degelijk ontbijt op naar het station om de trein te zoeken naar Venetië. 25 min wandelen, 20 minuten gepiel bij de kaartjesautomaat, 7 minuten op het perron en 55 minuten treinreis brengen ons in een kleine 2 uur in Venetië.
We hebben, na uitgebreide voorbereiding, via het internet weken geleden aangekochte kaartjes, het bestuderen van folders en reisgidsen en uiteraard de nodige last minute improvisatie besloten tot een viertraps raket.
- Venetie goed bekijken.
- Koffie drinken op het San Marco plein. Ponte di Rialto en Ponte dei Sospiri (Brug der Zuchten) bekijken.
- Bezoek aan Palazzo Grassi om de tentoonstelling Treasures from The Wreck of the Unbelievable van Damien Hirst.
- In een bootje varen.
En, beste lezer, dat is allemaal gelukt!
Venetië is een héle mooie stad. Ondanks de vele toeristen, het (soms) geduw en getrek, de groepen achter de vlag aanlopende nietsontziende Aziaten (vandaag niet al te veel) en de luidsprekende Amerikanen is er zoveel moois te zien dat blijheid regeert. Wat een mooie straatjes en huizen en gebouwen en kerken en bruggen en gondels en water en meer. We maken veel foto’s om zoveel mogelijk indrukken vast te houden. Hier voorbeelden
Dan het Palazzo Grassi om Damien Hirst te bezoeken.
Onze reisgids zorgt voor uitgebreide voorbereiding:
Laat ik maar eerlijk toegeven: ik twijfel. Dat komt allereerst door de Pavlov-reactie die Hirst bij veel kunstliefhebbers oproept (en waar hij overigens zelf van harte aan meewerkt): Hirst is de proleet van de hedendaagse kunst, die een schedel beplakt met diamanten (verkoopwaarde 50 miljoen pond) en in 2008 één keer 244 werken direct uit zijn atelier liet veilen om zo 111 miljoen pond op te strijken.
Maar wie Hirst louter als een patser wegzet, vergeet dat hij door die enorme bedragen ook een kwestie aansnijdt die in de kunst steeds belangrijker wordt: op welke manier vertegenwoordigt kunst een waarde? Wie bepaalt dat? Het zou zomaar kunnen dat Hirst daar op ‘Treasures’ (let op die titel) een interessant antwoord op formuleert, alleen moeten we daarvoor iets doen wat in de hedendaagse kunstwereld vrij ongebruikelijk is: hem inhoudelijk serieus nemen. Ja, dat is even slikken.
Toch zijn daar wel redenen voor. Wie iets langer op ‘Treasures’ rondloopt, ziet dat Hirst door het verhaal van het scheepswrak zichzelf de mogelijkheid geeft op de tentoonstelling verschillende soorten esthetiek voorbij te laten komen. Bijna perfect nagemaakte klassieke beelden zitten ertussen, maar ook soortgelijke beelden overwoekerd door ‘koraal’ en klassiek uitziende beelden die opvallend veel lijken op Kate Moss of Hirst zelf – waarmee Hirst je nadrukkelijk de vraag voorlegt waarom de ene stijl eigenlijk mooier of beter zou zijn dan de andere.
Een uitgebreid verslag dat op zijn minst twijfel over de expositie zaait.
De tentoonstelling is erg leuk, verrassend in indrukwekkend. Wat een fantasie, schoonheid, glimlach oproepend, steeds weer verbaasd, fantasievol en mooi geheel. Beeldhouwwerken van 18 meter hoog, schilderijen, verzamelingen munten en meer. Echt indrukwekkend.
Het motto bij de ingang: “Somewher between lies and truth lies the truth”, wordt, wat ons betreft waargemaakt!
Rond 2115 terug in ons hotel om op te frissen, naar Ajax- Manchester te kijken, maar vooral om lekker alle indrukken van Venetië te verwerken!
Morgen op weg naar het Garda Meer: een absolute rustdag!
Hirst en Venetië fan, Dirk