Japan 2024, zo 27 okt, Osaka

Airco uit, want koude tocht, dus wat warme nacht.

We verzamelen om 09.00 uur voor het ontbijt; dat is zeer uitgebreid en van alle gemakken voorzien en ook nog met heerlijk fruit en lekkere capu.

Om 10.00 uur gaan we op weg om te shoppen. Doel is wat souvenirs en ik wil graag een Japans mes kopen voor E. en H. en voor mijzelf. Op internet hebben we gegoogeld en de Sennichimae Doguyasuji Shopping Street, ook bekend als de Kitchenwarehouse street is ons doel.

Daar waar de hoofdstraat eerst nog redelijk rustig is, blijkt al snel dat schijn bedriegt. In de straatjes parallel aan de hoofdstraat bulkt het van de mensen. 10.30 uur zondagochtend en wandelend, slenterend en gehaast volk lopen allemaal over straat. 

Er staan lange rijen voor bakkers en delicatessen winkels, maar ook bij restaurants en eettentjes. De algemene indruk van Osaka is druk, druk. We vergapen ons aan de drukte, de grote hoeveelheid winkels met verschrikkelijke prullaria en souvenirs.

Eenmaal in de Kitchenware straat aangekomen waan ik me in een soort Walhallah! Potten, pannen, kleine bakjes, eetlepels, complete ovens, megagrote poffertjes apparatuur, schalen, borden, koekenpannen, etc.

Zeg maar het arsenaal van de Nederlandse Kookwinkel in de Passage in Den Haag, maar dan 25 keer zo groot! We gaan binnen bij een, naar we aannemen, messenwinkel en de voorraad is groot. Alle soorten, maten, merken Japanse messen, maar ook het volledige Wüsthof assortiment zijn uitgestald. 

De prijzen variëren van redelijk tot echt wel duur. Een klein office mesje, daar ben ik naar op zoek, begint bij 50,00 € maar ik zie ook exemplaren van 600,00 €. Scherp! Bij de 3e winkel slaan we toe, we hebben dan al wat bakjes en stokjes en vormpjes en doekjes aangeschaft en hier kies ik drie fraaie messen. Bij het afrekenen blijkt dat, na het laten zien en fotograferen van je paspoort, dat er taks korting is. 

Of we hier later thuis nog naheffingen over krijgen is op dit moment onbekend.

We wandelen verder en ik blijf gebiologeerd door de hoeveelheid mensen die hier lopen.

Lunch in een van de vele zaakjes, we eten sashimi, sushi, eiersalade en gebakken gamba. Prima.

Langzaam terug en de drukte neemt alleen maar toe. In het hotel blijken de kamers nog niet opgemaakt. K. gaat verder wandelen, de rest gaat in de lobby lezen, You Tube sport kijken en typen. Om 14.30 uur is K. terug mét het souvenir waar we naar hebben gezocht voor een van de kleinkinderen van K. en T.. Goed werk.

Om 15.00 uur naar de schone kamers om te doepen!!

De Avond: Een georganiseerde Foodtour!

Om 17.25 uur op weg. 2 haltes met de Midosuji lijn en de afspraak is wachten bij de nabijgelegen Family Mart. Daar wachten we 25 min. (onze planning blijft dat we altijd ruim op tijd willen zijn) tot gids Tommy ten tonele verschijnt. Uit Melbourne, al 7 jaar in Japan, studie, baantjes, vriendin, getrouwd en nu full time gids, soms 14 keer per week….

Mede foodtour genoten: uit Londen, man (ca. 40)  werkend in management horeca, getrouwd met dame (ca. 40) uit California en 2 kinderen, meisje van 15 en jongen van 12. Brits. De sfeer is al snel goed en gezellig.

Tommy, Thomas, onze gids, is een gemakkelijk en vlotte prater en weet ons binnen de kortste keren met wat vragen, opmerkingen en informatie tot een groepje te smeden die zin hebben in dit eet – schoolreis avontuur. Het plan is diverse restaurants en eetgelegenheden te bezoeken, die zijn allemaal hier in de buurt en tijdens de wandelingen tussendoor te vertellen over eten, eetgewoontes, de buurt, de Japanners, hoe een Australiër in Japan terecht komt, de cultuurverschillen, wat je zeker niet moet eten, drank, en meer. En alle mogelijke vragen van onze kant beantwoorden natuurlijk.

We lopen direct naar het eerst restaurant. Tommy heeft als voorbereiding sommige zaken gereserveerd, en we beginnen meteen met een overheerlijke schotel van vlees, groenten in een heerlijke bouillon. Het is geen soep, wordt aangegeven, door de noodles is het een noodles maaltijd..

In de zaak, in de hoek, een luidruchtig Japans gezelschap dat al in kennelijke staat verkeerd. Vrolijk, veel en hard (= niet Japans) lachend en altijd met bierglas in de hans. We worden warm welkom geheten. Geen kwade dronk. Ik zie de Britse vader zijn kinderen naar de andere zijde van de tafel dirigeren, zodat hij zelf het dichtst bij het wat hard pratende Japanse clubje zit..

We scheppen op, het is heerlijk!! De bouillon is zacht, met een beetje pit, vol en zeer rijk van smaak. Goed begin. Halverwege onze maaltijd vertrekt het Japanse gezelschap, wiebelend,  ons luid en in 2 woorden Engels en veel Japans groetend, het restaurantje. De eigenaar zegt wel 5 keer Solly, Solly, maar we hebben er echt geen last van gehad (wel eens goed om een wat levendiger gezelschap te ontmoeten tussen al die stille, voorkomende en nette mensen).

We lopen een kleine 200 meter en dalen een trap af voor de tweede maaltijd. De tour is inclusief één (of twee) drankjes en daarna voor eigen rekening. Ik bestel gewoon een lekker biertje (want dat betalen zien we later wel) en P. en T. en K. wijn en sake en fris. Onze Engelse partijgenoten fris, de jongen probeert wel een biertje te bemachtigen, maar wordt door zijn ouders vriendelijk en glimlachend aangekeken, hetgeen voldoende is. De dochter praat vrolijk met het gezelschap mee en druist daarmee tegen al mijn vooroordelen in: een 15 jarige, schuwe, aan alles wat ouders doen hatende puber is het zeker niet. Leuk!

We eten sashimi en sushi, maar ook wat zacht vlees en ei. Ook al weer erg lekker.

Er wordt nog steeds volop gezellig gepraat, wetenswaardigheden gewisseld en Tommy houdt goed overzicht en de regie en zorgt ervoor dat alle aanwezigen hun zegje kunnen doen. Ongemerkt, niet opdringerig en met veel uitleg over het eten.

De derde uitspatting is een wel heel erg klein eettentje Matsuya geheten, waar we zelf nooit zo maar op waren gekomen of iets te eten waren gaan halen. Het is een door doeken afgesloten, vierkant zaakje van 4 bij 4 meter, met in het midden de chef de cuisine die één gerecht beschikbaar heeft: soep met udon (Udon (Japans: うどん of 饂飩) is een type dikke noedel, zowel rond als plat, gemaakt van tarwebloem met zout en water) en een soort pannenkoek (die inderdaad zoet is).

Je kan er alleen staan (aan twee kanten van het zaakje) en je bent pas aan de beurt als er iemand vertrekt. We gaan dus zeker niet met zijn 8-ten tegelijk naar binnen, Tommy heeft met de eigenaar-chef-kok-uitbater afgesproken dat wanneer er weer zo’n Europeaan in de komende 15 minuten binnenkomt die bij zijn gezelschap hoort en dat die niet hoeft te betalen.

De jongen gaat als eerst naar binnen en de rest volgt in etappes. Tommy zelf slaat deze ronde over. Hij heeft al duidelijk aangegeven dat je echt niet alle udon hoeft op te eten en dat je echt niet alle bouillon hoeft op te drinken. Het is inderdaad een flinke portie die voor elke profwielrenner als maaltijd voor de hele dag zou dienen.. De udon is gewoon een soort krachtvoer.

Aangezien we na deze stap nog twee restaurants voor de boeg hebben (en we hebben al zo lekker gegeten), nemen we zijn advies ter harte en eten niet alles op. K. en ik natuurlijk wel die hele pannenkoek, die is te lekker!

Vrolijk babbelend en genietend lopen we weer een stukje verder en strijken neer op het terras (ja inderdaad; een soort terras, het zijn twee camping tafeltjes die wiebelen en een aantal krukjes, waarvan ik maar hoop dat ze ook voor mijn gewichtsklasse geschikt zijn: de krukjes zij in ieder geval erg klein en laag en van plastic en bieden niet het geringste zitcomfort) van het Takoyaki Ichiban Osakashinsekai restaurant om van een lokale specialiteit te genieten. Deze specialiteit, Takoyaki, gefrituurde octopusballen, wordt ter plekke gefrituurd en bestaat uit een soort meelbal met een speciale smaak en een stukje octopus. Een soort “gewoon” en een versie met een “vreemde mayonaise-saus”.

Betere herinnering aan het drankje dat Tommy hier aanbeveelt. Tomatensap met een beetje sterke drank en soda water. Heel apart, beetje zoetig, beetje tomaat smaak in de verte, heel fris en de alcohol proef je niet, maar is wel degelijk aanwezig volgens Tommy. K. en ik durven het aan, de rest besteld verschillende fris drankjes.

Tommy geeft aan dat we nog iets te vroeg zijn voor het volgende en laatste restaurant en neemt ons meer naar een Billiken beeld en geeft daar veel uitleg over zeker de moeite waard om even te lezen: https://www.billiken.jp/about-en/

Een tweede verhaal dat Tommy in deze kleine pauze verteld gaat over de fraaie grens van georganiseerde misdaad in Japan. Een beetje aangedikt, maar het komt er op neer dat er in het nette, vriendelijke en georganiseerde Japan natuurlijk ook misdaad en criminaliteit bestaat, maar dat dit amper zichtbaar is, en, zoals het voorbeeld van Tommy aangeeft zodanig is geregeld dat niemand er aanstoot aan kan nemen. Het voorbeeld: in Japan zijn er in alle straten veel automaten waar je frisdrank, snacks en meer kan kopen. Nu is bier verkopen uit zo’n automaat natuurlijk aantrekkelijk voor de exploitant (en klant!), maar de Japanse wet heeft een legitimatieplicht bij verkoop (net als in Nederland) van alcohol, want drinken mag hier pas vanaf 20 jaar. De wet schrijft dus voor dat er een legitimatie-iets op een dergelijke automaat aanwezig is. En dat wordt letterlijk uitgevoerd: er is een ID-checker geplaatst op de machine zodat er aan de wet wordt voldaan. De truc van de machine die Tommy laat zien, en die veel wordt toegepast, is dan dat deze scanner nergens op is aangesloten en er dus meer voor de sier opzit. Iedereen tevreden!

De laatste maaltijd (eigenlijk heeft niemand meer trek) is in een zaak waar een oude Volkswagen bus prominent in het midden van het etablissement is geplaatst. 

Beetje hippie. 

Eerste eigenaar was inderdaad een Amerikaan, maar die is al een aantal jaar niet meer gesignaleerd, zijn bus hebben ze bewaard. 

We eten (hapjes van) gegrilde groenten en net als we denken dat we er goed van af komen worden er nog schalen met patat (!), kip, buikspek en als kers op de taart zoete aardappels met een soort saus als dessert op de tafel geplaatst. 

We doen ons best..

We nemen, als we weer buiten zijn afscheid van onze Engelse foodtour genoten. Zij kunnen van hier gemakkelijk naar hun hotel wandelen. Tommy neemt ons mee naar het Shin-Imamiya Station en we nemen afscheid. Dank en dank en erg leuk.

We hebben het er daarna wel over dat Tommy weken maakt met wel 14 foodtours, middag en avond eten en dat 7 dagen per week.. Apart.

We zijn om 22.10 uur terug in het hotel, effe Langs de Lijn luisteren en rond 23.00 uur slapen. Voldaan en moe.

Te veel gegeten. Dirk