Ninghai 6 nov 2012, Nouméa

De loods is om 08.24 aan boord. Ladder aan bakboord, niet al te veel deining/zeegang: goed te doen.

De loods is Frans (kom ik op terug), maar spreekt gelukkig goed Engels zonder “kumpjoetéur” accent. Omdat onze ligplaats nog is bezet door een Noorse auto-carrier, gaan we in de haven voor anker. Niet lang, want al na 30 minuten kunnen we verder. Anker op en naar berth 67. Met hulp van 1 sleepboot (bakboord achter) gaan we stuurboord tegen de kant in een vlotte manoeuvre. Geen gesleur of hard dit, vol dat; gewoon gestaag, vlot aangemeerd. 10.00 uur. Professioneel werk! De agent komt direct aan boord en verder geen mensen. Gelukkig geen hordes onduidelijke ambtenaren/officials/uniformen/douane/etc. die allemaal drank en sigaretten moeten. Gewoon één scheepsagent die na 10 minuten het papierwerk geregeld heeft en alle belangrijke details heeft dorgegeven. Tijd om aan wal te gaan!
Ik weet niks van Caledonië en ga het gewoon ondervinden. Het is heerlijk weer: 25 graden en zon, klein windje. Haventerrein af is geen probleem. God zij dank geen ECT of Maasvlakte 2, nee, kijk maar eens op Google maps en je ziet dat het zeer overzichtelijk is! Tussen wat containers en vrachtwagens door naar de poort. Twee streng kijkende beambten zijn heel tevreden over mijn huisgemaakte pasje (aan boord gemaakt door leerling machinist (?): formaat credit card, geplastificeerd met pasfoto, duimafdruk in inkt, paar fraaie handtekeningen en stempel Ninghai! Ze hebben de crewlist voor zich (top-agent) en wensen mij een goede dag.
Nu zijn eerste indrukken lasting impressions. Daar gaat-t-ie:
Veel auto’s (ook Franse met van die deuken in bumpers) van zeer groot tot klein.

Veel, wat ik maar noem, lokale bevolking die alleen of in groepjes of groepen op diverse plaatsen, maar altijd in de schaduw, niets, maar dan ook écht niks, aan het doen is. Rusten zal ik maar zeggen. Veel winkels met HiFi en GSM en Luxe (uiteraard niet formaat Singapore, maar zouden zo in Metropool Hoofddorp mee kunnen draaien) en Banken en Pinautomaten.

Veel lelijke, slecht onderhouden, vieze straten die in een simpel patroon lopen (net zoals in de USA met streets en avenues): kaarsrechte vierkanten.
Weinig taxi’s, veel voetgangers.
Een fraaie Marina/ Jachthaven met luxe Hotels en terrassen. Een McDonalds. Omdat er in deze hamburgerketenzaak gratis wifi wordt aangeboden is dat de eerste pauze. Gewapend met Cola, laptop en password (mcbaconburger…) ga ik aan de slag. Verbinding ho maar, Cola smaakt! Op naar de Jachthaven. Beduidend minder van wat ik maar blijf noemen lokale bevolking, veel blanke dertigers/veertigers (die ook niks doen), een groepje -naar ik aanneem spijbelende- scholieren en ook wat van die oudere verkeerde mannen die je (helaas) ook wel op een Golfbaan ziet..(!). Eigenlijk heb ik, behalve dan op het haventerrein en in (sommige) winkels, niémand iets zien doen. Een wat kakkerige enclave. Gelukkig zijn
Wifi en Clubsandwich van hoog niveau! Ik heb direct verbinding en snel! God, wat kan een mens toch genieten van gewoon internet en weblog en agenda… Ik Google naar Nieuw Caledonië en zie dat het gewoon Nouvelle Calédonie is, een voormalige Franse strafkolonie met nu ongeveer 250.000 inwoners: Melanesiërs en Europeanen. Dat klopt dus: lokalen en Fransen! Buiten de loods spreken ze hier écht alleen maar Frans en slecht Engels (sommigen weigeren Engels gewoon: net als die Walen die geen Vlaams willen). Ik red me met mijn schooljongen- en vakantie Frans. Heerlijke koele biertjes op een fraai terras. Mooi. Ik geniet dubbelop!

De wandeltocht terug gaat langs 7 (zeven) GSM winkels. Een prepaid sim kaartje is het doel. (Dat Hi van KPN kost hier 229cntpm). De eerste winkel stuurt me door naar de tweede. Deze geeft aan dat ze alleen sim kaarten voor 6 maanden hebben, maar wijst naar nummer drie. Daar zeggen ze dat het niet voor BlackBerry is, maar winkel vier heeft wel wat. Die heeft ook niks, maar wijst naar winkel vijf. Dat blijkt dezelfde als winkel 2, maar een andere ingang. Ik kan hier nu wel een hele nieuwe GSM zéér goedkoop aanschaffen (ongeveer 15 US dollar) maar het bijbehorende simkaartje kost dan weer (omgerekend) 100 dollar. Ik word steeds vriendelijk en behulpzaam te woord gestaan, maar schiet geen flikker op. Ik besluit een badhanddoek te kopen (daarover later meer, die dingen aan boord zijn waardeloos) en verder besluit ik dat ik gewoon met de Satelliet vanaf de Ninghai ga bellen! Ben na vier uur wandelen en twee uur terrassen net voor het avondeten weer terug aan boord. Ook heerlijk.
Mijn samenvatting van de eerste indrukken: heerlijk weer, economische afgrond, tweespalt, niemand werkt, allemaal een auto, mooie jachthaven, koud biertje.


Geniet Dirk.