Vandaag een vaartocht en bezoek gepland naar het eiland Martha’s Vineyard. Helaas zand in de machine. We hebben drie hele dagen de kans, maar er zitten wat zaken tegen. Het weer op zaterdag wordt slecht. Regen, wind, ellende. De ferry overtochten voor vandaag, vrijdag zijn grotendeels volgeboekt, we kunnen alleen om 08.00 heen en pas om 18.00 weer terug en dat is wel erg lang voor een eiland ter grootte van Ameland en aan bijzonderheden niet veel meer dan een aantal fraaie uitzichtpunten en vergezichten. (Door Wiki als volgt omschreven: Martha's Vineyard is een eiland bij de Verenigde Staten, ten zuiden van Cape Cod. Het maakt deel uit van de staat Massachusetts. De bewoners van New England noemen het eiland soms simpelweg the Vineyard (de wijngaard). Martha's Vineyard was in vroeger tijden bekend om de walvisvaart en de grote dovengemeenschap die er woonde. Nu geniet het eiland vooral faam als een zomerverblijf voor toeristen en rijke mensen, wegens het aangename klimaat en de mooie stranden. Onder andere Bill Clinton en David Letterman komen er regelmatig.
Zaterdag valt dus af, misschien dat we zondagochtend nog even langs kunnen (maar dan ook zonder Yukon want de ferry is al vol geboekt voor auto’s: voetgangers mogen wel mee). We bespreken alle mogelijkheden en besluiten zaterdag (regen) absoluut te niksen, zondag op weg naar Boston, misschien toch nog en vandaag vrijdag: een tripje over het schiereiland Cape Cod.
Daar is, in Yarmouth, ons onderkomen voor 3 nachten gevestigd en deze keer geen hotel, maar een eigen huis. Ruim. Perfecte locatie, 3 slaapkamers, 2 badkamers, grote woonkamer, enorme tuin, van alle gemakken voorzien. Aldus de verhuurder en Booking.com. Een gedeelte van de beweringen schuurt een beetje met wat we aantroffen: inderdaad een ruime huiskamer met 3 grote stoelen en 2 grote banken: de zit is zodanig dat: “je zakt erin weg en moeilijk eruit” van toepassing is. De slaapkamers zijn ok, wat klein, de bedden wat smal (160) en één badkamer is ok en de tweede is klein en zonder douche.. De keuken is Amerikaans: grote koelkast en elektrisch fornuis/oven en voldoende spullen, behalve een scherp mes. Prima voor deze dagen, vandaag mooi weer verwacht en morgen regen.
Eerst nog even terugkomen op de dag van gister. Kort blogje, maar vergeten aan te geven dat we wederom een Staatsgrens zijn overgegaan, namelijk die van New York naar Massachusetts. Daar is de nodige aandacht aan besteed, camera’s stand-by, waakzame ogen, alerte lichaamshouding: het is de co-piloot van dat moment (F.) gelukt een foto te maken. Geen dwarsopname of geblokkeerd door spiegel of ander object, gewoon het bord in beeld. Noemenswaardig is dat het bord pas op het allerlaatste moment in zicht kwam en F. als een cowboy in een Westernduel de camera met de rechterhand trok en “uit de heup” de trekker van de camera overhaalde! Blind geschoten, zeg maar. Het resultaat is verbluffend: het hele bord erop (schot in de roos), weliswaar wat onscherp, maar dat lag aan het pistool de camera. Dat eerdere bericht in dit blog dat F. nooit meer een camera mocht hanteren is hierbij ingetrokken!
We starten erg rustig. Een soort uitslapen tot 08.30. Eigen verzorgd ontbijt met vers zuurdesembrood (supermarkt nabij is beetje bio), verse jus, fris beleg en door C. geselecteerde lemon-ginger thee, die eigenlijk naar zoethout smaakt. Prima!
Even hangen voor de TV, even relaxen in de tuin, afwas machine loopt: we zijn het begin van deze dag in de relaxmode.
De rit, eerst naar Provincetown over de I6 valt een beetje tegen. Het zicht is tot 5 km voor de bestemming redelijk beperkt door overigens zeer fraaie, bossen en heuvels. Geen vergezichten, geen staren over de Atlantische Oceaan of de Cape Cod Bay, gewoon een snelweg met auto’s en bomen.
Pas vlak voor Provincetown de eerste duinen en zeelucht. We stoppen bij Race Point Beach en wandelen kort over het strand! Scheveningen gevoel!
Provincetown zelf is een soort samengaan van Volendam (zonder Mona), Urk en Kijkduin/Scheveningen. Veel huisjes dicht op elkaar, veel ingericht voor toeristen, dure parkeerplekken en het Pilgrim Monument (https://www.pilgrim-monument.org/pilgrim-monument/) (Quick Facts: The Pilgrim Monument was built between 1907 and 1910 to commemorate the first landing of the Mayflower Pilgrims in Provincetown on November 11, 1620.
The tower is 252 feet, 7.5 inches (77 meters) tall and rises 350 feet above sea level!
The heart-healthy walk to the top on 116 steps and 60 ramps only takes about 10 minutes at a leisurely pace.
The Pilgrim Monument is the tallest all-granite structure in the United States. The granite came from Stonington, Maine, and each stone is the thickness of the wall. The design is patterned after the Torre Del Mangia in Siena, Italy.)
De puf of enthousiasme om het monument écht te bezichtigen ontbreekt bij alle vier, we kiezen eieren voor ons geld en gaan gewoon op zoek naar koffie. Buiten Provincetown.
De koffie vinden we al snel op de terugrit naar het zuiden bij The Sweet Escape. Gelukkig is er voor de niet koffiedrinkers F+C ook ijs te koop, dus een dubbelslag. 2 Capu’s en 2 bakken met Chocolade-mint After-eight ijs doen wonderen. Vergeten dat Pilgrim gedoe, op naar Chatham!
Het doel in Chatham is van het Muffler Men, Mural, T-rex-valt-taxi-aan, parkeermeter-op-graf niveau, met die uitzondering dat het niet in Roadside America wordt genoemd.. Gewoon een Vuurtoren!
Die is heel mooi. Er staat nog een monument naast ook, dus dubbel genieten.. Het is gelukkig nog steeds erg lekker weer, zon, beetje wind, ik schat 22 graden. We hebben deze Roadtrip tot en met vandaag steeds goed weer gehad, Top!
Van Chatham naar ons huisje is een half uurtje en we doen nog even boodschappen bij de Stop & Shop. Gister(na)middag hebben we aan de overkant van de weg boodschappen gedaan bij Ring Bros. Marketplace en daar wordt toch wel kraakhelder dat dit land niet is ingericht om zelf boodschappen te doen en te zelf te koken. Ring Bros is een beetje alternatief, prijst zich aan met verse en alternatieve, kwalitatief hoogstaande, etenswaren (vergelijkbaar met de Landmarkt in Amsterdam. Of de Marqt) en dat wekte onze nieuwsgierigheid. Resultaat van een boodschappenkarretje (AH formaat) ¼ gevuld met artikelen voor een 4 persoons pasta maaltijd (met één weliswaar wat duurdere fles wijn) en wat ontbijtzaken, was over de 200 dollar. Nu let ik vaak niet op de prijzen bij de Supermarkt (behalve 4 weken geleden toen ik ontdekte dat een zakje gerapte kaas voor 6,99€ in de schappen ligt) maar met deze prijzen is het ontmoedigingsbeleid om zelf te koken compleet en is de gang naar restaurant met fastfood (relatief flink goedkoper) of family restaurant (goedkoper) en buiten de deur ontbijten (gaat wel) goed verklaarbaar.
Vandaar de boodschappen vandaag bij de Stop & Shop, in de hoop dat de prijzen van deze wat minder elitaire supermarkt ons aangenaam zouden verrassen. Matig. Ook hier valt het tegen. Dat boodschappen doen is hier een aardige wedstrijd!
We dineren met restje pasta met rode saus en pesto (van gister) en Italiaanse Bruchette. Salade met alles en vers fruit. Godenmaal!!
Nu al uitkijkend naar helemaal niets doen morgen Dirk