Vakantie Canada 11 september, Ucluelet

Nog steeds vage Jetlag, dus rond 06.00 wakker. Tuttelen. We ontbijten om 08.00 uur in luxe vorm in dit fraaie restaurant. Granola met extra vers fruit voor de dames en toast, eggs easy over en sunny side up met hash en banger (worstje) voor de mannen. Plus verse fruitsalade en draaglijke koffie. Direct na het ontbijt op weg naar Tofino, ongeveer 40 km Noordwest van Ucluelet, een eerste doel voor vandaag. Rit verloopt wat traag door forse wegwerkzaamheden, het weer is beetje druilerig met af en toe een spetter.

LvB heeft in de diverse boeken, folders en op het internet gespit en heeft als voorstel dat we vandaag gaan vliegen met een watervliegtuig. Goed plan. Als eerste dus naar de balie van Tofino Air maar een vragen naar de mogelijkheden.

We kunnen om 14.00 terecht om een klein half uur te vliegen, wind en weder dienende!

We gaan eerst Tofino verkennen en wandelen naar een terras met uitzicht over de Tofino Harbour. “Espresso with a view” biedt ons verse koffie en naast dit zicht op de haven ook zicht op een groep toeristen die hun eerst kayak les krijgen. Vermakelijk.

Na de koffie vervolgen we onze verkentocht en merken al snel dat Tofino, toeristische attractie van Vancouver Island, aan het begin van de winterslaap is aangekomen. Flink aantal winkels al gesloten, wel veel auto’s, maar amper wandelende toeristen of ander volk. We struinen enkele winkeltjes af, maar het geheel maakt toch een druilerige indruk, passend bij het heersende weer. Rond 12.30 wordt de zoektocht naar een lunch restaurant geïntensiveerd, maar 2 zaken gesloten en de derde overvol tempert de hoop op een uitgebreide lunch. Niet getreurd, de Co-op biedt, samen met de in het centrum geparkeerde Expedition de oplossing. We schaffen bij de supermarkt wat sandwiches, bananen en sinaasappelsap aan en verorberen dit gewoon zittend in onze auto. Goedkoop en efficiënt. Overigens blijkt dat we zeker niet de enigen zijn, we zien zelfs lunch eters die de motorkap van hun auto als tafel gebruiken..

Om 13.45 melden we ons bij Tofino Air en na het betalen van de tickets (vergelijkbare prijs is een 14 daagse verzorgde reis naar Antalya. All inclusive.) melden we ons aan de kade bij Captain Conner. Conner is onze piloot en ziet er uit als een 15 jarige middelbare scholier die spijbelt. Gelukkig breekt hij direct het ijs met de opmerking “I know I look as if I’m twelve years old; I’m not”. Vol vertrouwen stappen we aan boord van de De Havilland Canada DHC-2 Beaver Mk.1 C/N 374 uit 1952!  “We” zijn wij vieren en een vijfde passagier, een Engelsman die zich direct verontschuldigt over de Brexit als hij ontdekt dat we Nederlanders zijn. Vreemd.

Het half uurtje vliegen in deze Beaver is een waar genoegen. Nee, meer dan dat, het is héél erg leuk. Conner ontmeert en vaart naar de take off strook met gemak en routine. De take off is spectaculair, gelukkig hebben we oorkappen om de ergste herrie tegen te gaan. Wat een mooi uitzicht. We vliegen op een hoogte van 600 a 700 voet, langs de kust van Tofino. We zien al snel een walvis en vanuit de lucht is dat dus goed waar te nemen. Later zien we, naast de fraaie omgeving, ook nog enkele orka’s. Wat een pracht. En natuurlijk genieten van de pitch propeller, het trimwiel dat aan het “plafond” is gemonteerd, de handel om de flaps te bedienen en de karige, maar duidelijke instrumentaria aan boord. In 1952 werden dus al zeer fraaie Beavers gebouwd!

De landing is anders dan ik ken met de Cessna 172 waar ik ooit les in heb gehad. Flinke snelheid (80 knots) en gestaag dalen, net zolang tot het water grip krijgt op de drijvers en dan snel handelen. Niet direct van het gas af, maar wel flaps en pitch direct aanpassen. Flink respect krijg ik voor Conner als we al varend/taxiënd de pier naderen. De Beaver wordt geparkeerd alsof het een Fiat 500 is: precies op tijd van het gas af, motor uit en voldoende vaart houden om, na een laatste bocht, de bakboord drijver precies tegen de houten pier te manoeuvreren, uit stappen en het vliegtuig met een lijn vast te maken. Ultiem parkeren!

Na het hartelijk afscheid zien we Conner het watervliegtuig voorzien van nieuwe brandstof: ziet er ook al uit alsof hij met die Fiat bij de Tinq staat…

Enthousiast van het vliegen gaan we naar de Expedition en rijden terg naar Ucluelet. Niet direct naar het hotel want P. heeft in de diverse boeken, folders en op het internet gespit en heeft als voorstel dat we vandaag gaan wandelen. Goed plan.

Doel is de Lighthouse Loop, een paar km zuid van het centrum van Ucluelet, een fraaie wandeltocht van ongeveer 3 km die, volgens de lokale gegevens in ongeveer 45-60 minuten kan worden voltooid. Voor de wandelaars van ons gezelschap een peulenschil, voor de motorrijders in het gezelschap een lastig uurtje.

We wandelen het traject inderdaad in een uurtje en het parcours is fraai en de uitzichten eveneens. Het weer is bewolkt maar droog, flink wat bewolking.

Om 17.00 zijn we terug in het hotel. Effe opfrissen en op naar de lounge voor een biertje en wat eten. Het is gezellig en we kletsen en genieten en converseren aangenaam met de vriendelijke bediening. Net als gisteravond is er live muziek, verzorgd door een mevrouw met banjo (5 snarig). Ze zingt vriendelijke liedjes en covers van o.a. Carole King. Volume is mild, het genre is net wat anders dan wenselijk en zo’n banjo klinkt na 2 nummers toch wel erg hinderlijk. Het etende publiek is overigens niet of nauwelijks geïnteresseerd en luistert met een half (kwart) oor. Apart beroep dat zingen voor een matig tot niet luisterend publiek: behangmuziek.

We gaan rond 21.00 naar onze kamers, opmaken voor morgen, een reisdag.

Altijd al piloot van een watervliegtuig willen zijn Dirk