Vakantie Canada 26 september, Kelowna - Vancouver

Vandaag een reisdag en een hernieuwde kennismaking met Vancouver. We zijn rond half negen op weg, iets eerder dan gebruikelijk. Ervaring opgedaan met veel wegwerkzaamheden, een ongeplande tussenstop, een theoretische reistijd van minimaal 4 uur en een verplicht inleveren van de huurauto voor 16.00 nopen tot het opstaan bij het krieken van de dag (07.30)

Het regent, er is veel bewolking en somber. Dat is jammer want er is zat te zien langs deze fraaie route. Vandaag dus veel wolken.. De route loopt, na de brug van Kelowna naar West Kelowna over hwy 97 (later de 97C) , overgaand in de 5A (later de 5). Na het plaatsje Hope wordt de 5 de 1 tot vlak bij het hotel. Goed te doen.

De rit verloopt vlot, mede omdat er direct al een groot gedeelte met 120 gereden mag worden, dat hebben we na de vele 90 km per uur wegen nog niet meegemaakt (hier nog geen stikstofproblemen..). LvB heeft een fraaie tussenstop gepland: in een folder van het stadje Hope staat een keurig kopje koffie van een echte barista afgedrukt: daar is vast lekkere espresso te krijgen. Voor het zover is gaan we nog even, vlak voor Hope naar de Othello Tunnel Trail In het Coquihalla Canyon Provincial Park.  Een kleine wandeling naar een flinke toeristische uitspatting, maar vandaag rustig vanwege de (mot)regen. Ik besluit maar een gedeelte mee te lopen teneinde de folders, navigatiesystemen en het afval van de Ford te organiseren (opruimen) en omdat ik geen zin heb in wandelen in de regen. De echte diehards bereiken de tunnels. (De tunnels zijn restanten van een voormalige spoorlijn die hier begin vorige eeuw door de bergen stoomde).

We drinken inderdaad heerlijke koffie in het centrum van Hope. Nog steeds somber weer, geen hoop op verbeteringen volgens de Canadese Meteo.

Het na-koffie gedeelte van de reis levert steeds meer verkeer, bredere wegen, hogere gebouwen, etc.: we naderen een grote stad!

We zijn om 14.15 in ons hotel, kunnen de auto even kort op hotel parking nabij plaatsen (kosten 36 Canadese dollar per dag, tot ergernis van een Duitser die net voor ons incheckt: prutser) en de spullen op de kamers plaatsen. Na een korte zoektocht, midden in het centrum van de stad op de Canada Place nabij de cruise terminal, vinden we de Alamo huurauto terugbreng locatie. Gaat redelijk vlot, ware het niet dat er een flinke barst in de voorruit is gekomen nadat er een steentje tegenaan was geknald. Is weliswaar verzekeringswerk, maar bij Alamo is dat een redelijk tijdrovend gebeuren met veel papier.. Terwijl LvB en P. zich aan de balie ergeren aan de huurauto-ambtenarij, ben ik in de gelegenheid om even buiten te kijken voor de eerste indrukken in het centrum en wat foto’s te maken. Dat lukt. Aan de noordzijde van het Vancouver Cruise Ship Dock ligt het ms Seabourn Sojourn gemeerd. Er zijn net nieuwe passagiers aan boord en mijn oog valt op “iets bewegend roods” op het achterschip, in een van de zwembaden. Het blijkt dat er iemand aan het “aquajoggen” is, een soort semi sport die ik vergelijk met wandelen met Nordic Walking Stokken en die bij mij niet alleen de wenkbrauwen doet fronsen, maar ook zorgt voor een soort ergernis. Wat een decadent gedoe. Afijn, foto maken lukt.

De tweede foto die ik maak zorgt ook al voor verbazing. Ik zie 3 geüniformeerde mensen (het gebouw aan de voet van de terminal is duidelijk een centrum voor vergaderingen, lezingen, teambuild sessies en workshops). Het blijken leden van de brandweer van BC.

Ik heb als jonge verkeersleider (net een jaartje zelfstandig werkend, vol van vertrouwen en overmoed) op zaal een keer mijn afdelingshoofd zeer boos naar mij zien kijken, toen ik hem, een gezelschap in uniform rondleidend, toeriep: “Hé de Brandweer, dat is gezellig”. Het bleek de top van de Nederlandse Marine te zijn die een bezoek aan de luchtverkeersleiding bracht. Foutje..

Na deze wat lange inleiding: mijn grootse verbazing van de Canadese Brandweer is het aantal strepen op de uniformen! Ik tel er 5 (Vijf!) . Dat is weer meer dan ik in de Nederlandse krijgsmacht (of koopvaardij: ik ben geëindigd met 2 strepen..) ooit heb gezien. Nooit meer dan 4!!

Daarom maar even op het internet gekeken:

U merkt, zo’n half uurtje foto’s maken levert een schat aan verbazing en informatie op. Terug in de stad! Gelukkig slepen LvB en P. handen vol met papierwerk en mij mee naar de eerste gelegenheid om even van het huurautogedoe bij te komen: de Lions Pub. Heerlijk bier (thee voor NvB) en veel te veel nacho’s en groenten-gezond-dip-schotel. Erg gezellig. Dan gewoon terug wandelen naar ons hotel, waar we ons om 17.30 voor de tweede maal bij de balie melden.

We drinken s ’avonds nog een half biertje in de Beaver Taphouse, waar we ontdekken dat we de gemiddelde leeftijd met 30 tot 40 jaar oprekken. Het publiek is rond de 19-22 en kijkt gelukkig niet al te meewarig naar ons. We sluiten af met wat sla en fris in het restaurant van het hotel, niemand heeft echt trek. Kan ik gelukkig ook de wedstrijd Philadelphia Eagles tegen de Greenbay Packers (voor de niet kenners: American Football) volgen op een van de vele TV’s op de achtergrond (Packers verliezen..)

Morgen de hele dag Vancouver ontdekken.

 

 

Foto en verbaas Dirk