Woensdag 18, mei Engelmansplaat - Lauwersoog

De nacht levert droog en helder weer met amper wind, we vallen al semi-slapend nog een keer droog. Het slapen bevat wat onderbrekingen, maar na zoveel dagen wad-ervaring kan er toch worden gesproken van een rustige nacht. (Bleek dat ik nog oordoppen in mijn toilettas had verstopt: een goede scheepsgeluiden demper, alleen de ergste klappen bleven hoorbaar..)

Om 07.10 uur ochtendreveille en gestaag wakker worden. Slow ontbijt en een 2e kopje koffie met rust in de kuip. K.S. maakt een time-lapse opname van de opkomende vloed en heeft hier serieus werk van gemaakt. Niet zomaar met die gsm rondzwaaien, maar een heuse iPhone standaard/steun met richtings mogelijkheden vervaardigd uit peilstok, kruk met gaten, verzwaarde voet en véél duct tape, vergelijkbaar met een professioneel carbon statief met LH-25 balhoofd.

Om 09.22 zijn we weer geheel vrij en anker op. Even het geultje uit en dan grootzeil en fok voerend op weg. Heerlijk. De jaren 70/80 nautisch – civiele dienstverhouding aan boord, waar de laatste dagen gelukkig op de LE 53 enige nivellering in was opgetreden, wordt weer op scherp gezet door P.S. die richting K.S net voor mij hoorbaar aangeeft: “het is al 7 over 10 en het water staat nog niet eens op”. Door K.S. direct begrepen en gesteund. Waarde lezer, stuurlui uit deze genoemde periode zijn gewend dat er om 10.00 uur pikheet wordt gehouden en dat betekent dat er verse koffie geserveerd wordt door een niet nauticus... De schalkse blik mijn kant op, overigens op dat moment als actief roerganger aan het werk, gaf toch wel aan dat ik mijn taak als kombuisheld ernstig aan het verzaken was. Uiteraard heeft P.S. zelf koffie gezet, het is tenslotte 2022..

 Aangezien er heel weinig wind is en we nog een hele dag de tijd hebben , volgt het besluit om nabij de buitenhaven van Lauwersoog voor anker te gaan, zodat we met dat licht verfrissende briesje rustig kunnen lunchen.

Bij de beoogde ankerplaats aangekomen valt het besluit dat we toch maar niet ten anker aan, maar gewoon naar de buitenhaven van Lauwersoog gaan. Reden is mij niet geheel duidelijk (het weer, ankeren, lunch inspanning, haven-in zicht?), maar vlot worden de zeilen gestreken (alhoewel nog eenmaal lichte verwarring over pieke- en klauwval..) en motoren we Lauwersoog binnen.

Ik stap als eerste aan de wal om bij onze, inmiddels vaste, ligplaats de trossen aan te pakken. We zijn om 12.15 uur gemeerd. We maken daarna direct kennis met de eigenaar / schipper van de UQ 12 die vlak voor ons ligt gemeerd: Geurt Busser: kunstschilder (dé wadden schilder) en eigenaar van de UQ 12. Geurt gebruikt zijn schip als varend atelier en woont in Warffum. Heeft 17 jaar tegen de Raad van State geprocedeerd en “ze klein gekregen” (quote Geurt). Resultaat is dat Geurt als enige mag varen met zijn scheepje nabij Rottum. Geurt praat in een strak, langzaam tempo en is vol van de procedures, mensen die het niet begrijpen en schilderen! Ik koop een boekje met wat afbeeldingen van zijn werk, erg mooi. Voor gedetailleerde informatie: https://geurtbusser.wordpress.com/

De kokkelklopjacht van gister, heeft een emmer vol verse schelpen opgeleverd. P.S. gaat rond 12.50 de luxe kokkellunch voorbereiden. De kokkels zijn al diverse malen extra gespoeld teneinde zoveel mogelijk zand af te voeren. De receptuur die P.S. voor deze sterke maaltijd heeft gebruikt is geheim, maar staat zeker bol van de improvisatie. Van de door P.S. gewenste etenswaren, kruiden, specerijen en meer was slechts een klein gedeelte (pepertje en knoflook) aanwezig. We smullen van een perfecte lunch, ook kokkelmaagd K.S eet met alle genoegen mee!

Na dit lunch geweld is er ruimte voor douchen, powernaps, muziek op de koptelefoon, internetten, een wandeling, voorzichtig wat opruimen en niksen. Heerlijk.

 We eten aardappel omelet en wat extra gebakken aardappels, uiteraard met veel yoghurt toe. Na dit avondeten zitten de drie bemanningsleden te gapen en wat te staren. Het einde van ons zeilavontuur nadert. We eindige de avond met wat Schelvispekel (K.S. en ik: Schelvispekel is een sterke, gekruide alcoholische drank die kan worden gerangschikt onder de kruidenbitters. De drank bevat 35% alcohol. Het is dus geen zoutoplossing waarin schelvis wordt bewaard, zoals de naam doet vermoeden. De drank werd oorspronkelijk vooral gedronken door vissers uit Vlaardingen om zich tegen de kou te beschermen als zij gingen vissen bij de Doggersbank.

Oorspronkelijk (voor 1900) maakten de vissers de drank zelf uit brandewijn en specerijen, zoals kaneel en nootmuskaat. De drank stond dan lang (minimaal 6 weken) te trekken in stenen trekpotten in de kombuis. In de trekpotten geven de specerijen hun geur en smaak af aan de brandewijn. Na toevoeging van suiker aan het extract is de schelvispekel klaar. De naam schijnt te zijn ontstaan als schuilnaam voor de drank, die de vissers gebruikten om aan hun vrouwen te verzwijgen dat het om sterkedrank ging.

Schelvispekel wordt tegenwoordig alleen nog gestookt door distilleerderij H van Toor & Jzn in Vlaardingen), P.S. houdt het bij glaasje wit.

22.15 slapen.

Steeds meer aan het zeilleven wennende Dirk