Japan 2024, di 22 okt, Kyoto

We vertrekken om 10.00 uur uit het hotel op weg naar een bushalte van lijn 204 (aan de andere kant van de kruising bij ons hotel) voor het avontuur van vandaag: Tempel en Kasteel.

De voorbereiding:

Een kleine zoektocht op internet naar tempels levert het volgende resultaat:

 https://nl.hotels.com/go/japan/best-kyoto-temples

https://www.tripadvisor.nl/Attractions-g298563-Activities-c47-t6-Kyoto_Prefecture_Kinki.html  

Wat een keuzemenu! Kyoto is groot en barst van de tempels en shrines en kastelen…

De planning:

Wij kiezen voor No. 2 van de Tempels en No.1 van de Kastelen…(Gisteren al No.24 gezien).

De uitvoering:

We zien bij het vertrek uit het hotel, aan de andere kant van de weg, een soort optocht, iets met muziek en nep soldaatjes, trommels en 4 paarden. Rij gesloten door monniken. Niet geheel duidelijk wat er hier gaande is. We laten de eerste bus 204 passeren en blijven geïnteresseerd kijken vanaf de bushalte. We wachten tot de stoet beweegt, echt veel gebeurt er niet, dus de volgende 204 is de onze!

Bus 204 biedt zitplaatsen en we bussen 13 haltes naar de Kinkaku-ji tempel (https://www.shokoku-ji.jp/en/kinkakuji/ )

De entree bedraagt 500 yen (3,05 €), dat wordt efficiënt geregeld met automaten.

Let wel: er is hier sprake van Massatoerisme!

In een slakkengang, hutje mutje,  geflankeerd door schoolklassen, netjes in de rij aan sluitende toeristen en deze rij doorkruisende hard pratende Chinezen, schrijden we langs de Gouden Tempel, en vervolgens de Japanse tuin. Veel nationaliteiten, veel vlaggetjes omhoog, veel schoolklassen, gewoon heel veel mensen.

De tocht duurt ongeveer 45 minuten er is geen mogelijkheid om te verdwalen, een afslag te nemen, ergens te zitten (als het geen stoel of bank is mag je er niet op zitten) of te stoppen: de trein dendert (weliswaar zeer langzaam) door. Het gebouw is fraai, de tuin is mooi, we maken 100 foto’s. Mijn inschatting is dat het aantal selfies hier op één drukke dag zeker de miljoen zal overschrijden..

Na de drukte, en best wel nagenietend van de inderdaad zeer indrukwekkende tempel, vinden we, naast de terugwegbushalte van lijn 204, een echte koffietent: Go o Go Coffee

4 capu, lekker en even zitten.

We verlaten de koffie hemel om 12.05 uur en sluiten direct aan in de rij voor de bus, de bushalte is voor de deur van de koffieshop.

Gelukkig staan we bijna vooraan, er is net een bus vertrokken. We staan keurig in een langzaam steeds langer wordende rij en zien iedereen keurig aansluiten. Enkele voordringende Fransen en Chinezen worden door ons met dodelijke blik naar achter verwezen, we worden geholpen door een opeens opduikende Japanse begeleidster die, gehuld met een gezag uitstralende pet en een plastic bord met 204 erop, ook probeert de goede orde te bewaken. Bij aankomst is de bus vol, gelukkig stapt iedereen uit, allemaal naar de tempel. We kunnen zitten. De buschauffeur is ook uitgerust met een uniform en pet. En witte handschoenen. En een wit mondmasker met daarvoor een microfoon zodat hij van alles kan oproepen en mededelen. Elke keer voordat de deuren sluiten een woord/waarschuwing, als de bus optrekt een commando, ook praten als de bus remt. Verder een bandje dat alle busstations noemt in het Japans en daarna in het Engels, inclusief de aansluitingen van ander openbaarvervoer plus bij elke halte de toeristische attracties. Geen moment van stilte in de bus, een overkill aan informatie die bij ons na één busrit al doodslaat..

Deze keer 11 haltes, het volgende doel is het Kasteel Nijo ( de No. 1 uit de kastelenlijst. ( https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Nijo )

4 minuten lopen vanaf de bushalte treffen we ook hier efficiënte kaartverkoop en 2 meter daarnaast de kaartcontrole. Hekken, wandelinstructies, begeleidingslinten en meer, allemaal onder toezicht van, wederom, geüniformeerde boa’s zonder wapen. Vlot en super geregeld.

Het Katsura Palace (onderdeel van het kasteel) is niet toegankelijk vandaag (je mag er wel omheen lopen), maar het Ninomaru Palace is geopend en we lopen door alle kamers en gangen. Schoenen uit (leve de Slip-ins) en we volgen keurig de door pijlen, linten en begeleiders aangegeven verplichte route, ook hier geen fratsen. Eenrichtingsverkeer. Binnen mogen geen foto’s worden gemaakt en de vrouw van een Amerikaans stel haalt toch een soort van stiekem haar mobiel naar voren en wil heimelijk een foto maken, maar direct verschijnen er twee (geüniformeerde) Palace begeleiders (blauw uniform, witte handschoenen) uit een hoekje ineens ten tonele, die zeer duidelijk roepen: no foto, no foto. Hoon voor het USA stel..

De poorten, het gebouw, de kamers, de wandschilderingen, de plafonds en al het houtsnijwerk zijn indrukwekkend. De tocht duurt zeker 50 minuten, dus wat eerst een gemis leek (je kan het Katsuru paleis niet in) is dus gewoon een zegen: de verzadigingsfactor van cultuur, shoguns, paleizen en oud Japan is bij mij bijna 100%..

Na afloop lopen we door de wijk Hashimotocho van Kasteel naar Hotel. Rechte straten, gemakkelijk patroon en relatief rustig, als je de hoofdwegen maar links laat liggen.

We vinden een klein zaakje waar we kunnen eten, zeer kleine en lage tafeltjes: soep, kipmaaltijd en twee rijst-ei-kip schotels vormen tezamen met 1 biertje (633ml..), 2 cola en 1 glas water een uitmuntende lunch voor nog geen 4200 yen (25,59 €), dat is goed te overzien. Tijdens het eten glimlacht de bediening vriendelijk naar ons, K. gaat even naar het toilet maar stapt door een deur die niet naar WC maar naar een bezemkast leidt: het personeel blijft glimlachen, maar nu wel met een schampere en meer waarnemende blik.

We lopen voldaan door naar de weg waar ons hotel aan ligt, des Route Int’l 157 (vreemde naam voor een straat) en treffen daar wederom een optocht van paarden, militairen en meer. De halve weg is afgezet door zeer veel geüniformeerde politie!

De parade blijkt het Jidai Matsuri festival, dat je eigenlijk niet mag missen.. We zien het staartje. ( https://www.japan-guide.com/e/e3960.html ) en maken veel foto’s.

Om 15.00 uur terug in het hotel, P. en T. en ik gaan naar de kamers en slap te zitten en eindelijk even niks te doen en te lezen en slap tv te kijken en foto’s regelen, K. gaat écht geen 3 uur op een kamer zitten en gaat met de metro naar Kyoto Station om vast de treinreis voor morgen voor te bereiden. Geen Tokio toestanden meer met een uur zoeken naar het juiste perron en de juiste trein (en wagon), K. is morgen onze ochtend reisleider!!

We verzamelen om 18.50 uur om te gaan dineren. K. heeft op zijn expeditie van vanmiddag een restaurant ontdekt en daar gereserveerd: ベンジャミンステーキハウス京都 (BENJAMIN STEAK HOUSE KYOTO). Fraaie plaatjes met geweldige recepten en vlees (geen prijsvermelding).

We doen 2 haltes met de metro, hoeven maar 5 minuten te lopen en voilà!

We worden hartelijk ontvangen, het interieur, de perfect Engels sprekende bediening, het bestek, zwaar en uitgebreid (geen stokje te zien) en de wijnkaart die we direct toegeschoven krijgen doet al vermoeden dat we hier niet in een eettentje zitten.

Niet getreurd en gewoon ingesteld op lekker eten en genieten. En dat lukt!! Voortreffelijke Gewürztraminer (Frans, Alsace), tonijn tartaar, Bisque d’Hommard en Salade vooraf, geweldige zalm, Kyoto Beef steak en gerilde spicy tuna leveren, samen met geweldige gebakken aardappels een Westers topdiner. Ruime stoelen(!), geen dringende mensen om je heen, de perfecte jazz achtergrond muziek en uiteraard het gezelschap leveren een zeer genoeglijk diner en samenzijn.

Metro terug (lekker rustig) en om 21.00 weer terug in het hotel.

Nagenieten van 2 toeristische topattracties, lunch met bezemkast, even rust én een voortreffelijk diner: een waardige afsluiting van ons bezoek aan Kyoto.

Steeds maar genietende Dirk