Japan 2024, ma 21 okt, Kyoto

Maandag wasdag. Kleine wasjes ok, maar het wordt ook dat tijd dat broeken, bloezen en T-shirts worden gewassen. 

Snel onderzoek levert een wasserette op loopafstand van het hotel. K. en P. zijn bereid na het ontbijt als vrijwilligers de was te doen. 

De wasmachines zijn geprogrammeerd op 24 minuten wassen (met automatische zeepdosering) en 24 minuten drogen. Dat is dus zeker een uurtje werk.

T. en ik profiteren door te lezen, typen en cappuccino te drinken in de hotellounge. Luxe verdeling.

Om 11.15 uur is de wasploeg terug en drinken we nog een capu! Omdat de schoonmaakploeg in de kamers bezig is droppen we het schone wasgoed in de kast van de kamer en gaan we meteen op weg!

2 haltes metro (zelfde traject als naar de Apple Store) brengt ons naar Shijō Station en vandaar lopen we naar de Nishikikoji-dori een lange straat waar in een overdekt (passage) deel de Nishiki markt is gevestigd.

Nowadays, the market continues to be located on Nishikikōji Street, running for approximately 400m between Takakura Street and Teramachi Street, as a narrow shopping arcade paved with cobblestone. The market is often called “Kyoto’s kitchen” for its abundance of shops (about 130) offering fruits, vegetables, fish, dry foods and more.

 (https://en.wikipedia.org/wiki/Nishiki_Market)

Geweld. Wat een overdaad. Wat een eten. Wat verschrikkelijk veel voedsel. Wat een fraaie uitstalling van allerlei etenswaren. En wat verschrikkelijk veel toeristen en marktbezoekers.. Stapje voor stapje, schuifelen, nergens tegen aan stoten, ruimte geven, we kijken onze ogen uit.

We kopen eetstokjes en wasabi schaaltjes en sojasaus bakjes en nog wat meer fraai, zeg maar Japans eten aardewerk.

Om 13.20 eten we ergens in een kelder (klinkt lelijker dan het is: ruimtegebrek zorgt ervoor dat restaurants vaak op diverse etages, ver in een winkelcentrum, of, in dit geval, in de kelder zijn geplaatst), we dachten aan sushi en vlees, maar er is geen sushi, wel vis en vlees. 

We bestellen 2 keer zalm, 1 keer gebrand vlees, 1 keer Wagyu burger, cola, appelsap en bier. Heerlijk eten, genieten en even uitrusten van het marktgeschuifel. 

De jazzmuziek die op de achtergrond wordt gespeeld is erg goed. (Hier in Japan zelden van die Richard Clayderman achtergrond piano ruis, maar de betere Jazz)

14.00 uur gaan we weer verder.

We wandelen naar een Daiso winkel, een soort Action, waar K. en T. plastic speeltjes kopen (die gelukkig later worden vervangen door nieuwe gekochte houten exemplaren) voor de kleinkinderen.  P. en ik kopen wat volledig overbodige plastic Japanse keuken rommel prullaria. Erg leuk! 

Verder met wandelen levert een schoenen winkel waar K. de begeerde Skecher Slip-ins ziet en ze zijn zowaar in zijn maat voorradig. Goede aanschaf, de rest van de Japan reis geen veters meer…

We lopen over de Shijoo Bridge naar Gion.

Gion is de geishawijk van Kyoto. Je ziet de gastvrouwen in hun kleurrijke kimono's vaak op de houten brug Tatsumi of bij de luxe Japanse restaurants en boetieks aan de straat Hanamikoji. In Gion Corner worden traditionele Kyomaidansen opgevoerd, de tempel Kennin-jit is bekend om zijn zentuin, en bij het heiligdom Yasaka vinden seizoensgebonden festivals plaats op een door lantaarns verlichte binnenplaats. De uitgaansgelegenheden in de wijk variëren van rustige sakebars tot levendige, pubachtige izakaya's.

(Izakaya (居酒屋) are casual drinking establishments, similar to tapas bars, where customers order a variety of small dishes of food that can be shared at the table. They are one of the most common restaurant types in Japan and a popular spot for friends or coworkers to meet up for a drinking party or to wind down after work. Also a great dining choice for tourists, izakaya are easily found around train stations and entertainment districts, and range from tiny single-counter joints to multi-story chain restaurants)

We wandelen door het geisha gebied, veel lage huizen maar voornamelijk gesloten winkels. Het is tenslotte pas 15.00 uur, waarschijnlijk gaat de zaak pas later in de middag en in de avond leven. Dus voor ons geen traditionele Kyomaidansen of sakebars. 

We zien wel op de Tatsumi Bridge een vrouw in zeg maar traditionele kleding, maar om hier veel te ver om van een “gastvrouw in kleurige kimono” te spreken. Als ik de beschrijving niet had gelezen had ik het tafereel omschreven als een “Chinese toeriste in een soort rode halve duster die, begeleid door haar ook al mobiel dragende moeder, appt naar een modellen bureau of waarschijnlijker een selfie aan het maken is”.

We lopen nog wat door de toch amper levende straatje terug naar de Shijoo Bridge. Twijfel over bus 31 die ons naar het metro station brengt of een taxi.

Het wordt het laatste: mooie foto van de echt helemaal geen woord Engels sprekende chauffeur. (P. laat de bestemming Noku Tokyo Hotel na drie keer noemen maar op Google Maps zien: “Hai, Noku is” de respons van de verder zwijgende taxiheld en we worden keurig naar ons hotel gebracht. 

P. voorin, de achterbank van de taxi is de eerste paar minuten van de rit een chaotisch geheel. T. is met haar rugzak in het haakwerk van de taxi achterbank verstrikt geraakt en slechts met veel moeiten kan er worden losgekoppeld.. Daarna kunnen we gedrieën rustig zitten..

We zijn om 15.30 uur terug in ons hotel en besluiten de markt geisha uitstap met koffie, thee, taartjes, bier en witte wijn in de lounge. Verdiend!

Tijdens de koffie napraten over de markt en bedenken waar we vanavond gaan eten. Nog een keer bij opa in Shigetomi om de hoek! K. loopt er even naar toe om te reserveren.

Van 17.00 uur tot 18.50 uur zijn we op de hotelkamers aan het foto’s verzamelen, typen aan blog, TV kijken, luisteren naar Radio 1 , lezen, puzzelen en doepen.

Om 19.00 uur zijn we weer in het kleine restaurant. We worden kirrend door de gastvrouw ontvangen alsof we uit de hemel zijn neergedaald. Zonder wat te vragen staat er een (de) fles witte wijn op tafel, we zijn weer in de serre geplaatst, zittend op de grond met ruimte voor benen en voeten in de kuil. Er zijn 8 andere gasten, een paar naast ons (ook in een kuil) uit Italië op huwelijksreis en 6 andere gasten aan de bar die al snel vertrekken. Daarna een ander stel ook al op huwelijksreis.

Opa achter het plastic, aan het eten maken. We nemen sashimi (helaas geen tonijn) en veel sushi. “Die ouwe moet beter knijpen in die rijst” hoor ik aan onze tafel: er valt hier en daar bij het stokjes aanpakken wat uit elkaar. Rijst in de soja-saus bakjes.. Kees neemt sake, erg lekker, ik probeer ook een glaasje. De witte wijn is op, we krijgen nu een ½ flesje rode wijn, knetterkoud…

Hierna heeft bestellen of vragen geen zin meer. De gastvrouw neemt het volledig over. We krijgen Tempura coquilles (maken de uit elkaar vallende sushi meer dan goed), de bestelde noedels blijkt een kop soep met sliertjes, ook al erg lekker. We proberen nog een paar sushi met tonijn te bestellen, maar we krijgen gewoon 4 vlees sushi. Ook erg lekker. Geen ijsje toe. “No more sake, no ice, no no no we are not on honeymoon..”

Als we weggaan wordt er gebogen als knipmessen, de oude kok komt wederom uit zijn hok om ons uit te zwaaien. De niet gespecificeerde rekening is 34000 yen, gigantisch veel voor hier (zeg maar 200,00 €), dus geen wonder!

21.00 uur op kamer, nagenieten om dan later lekker slapen!

Was-markt-lekker eten-dag!

Geen wandeladept, maar zeker marktgenieter Dirk