Japan 2024, di 8 okt, Tokyo

Van 18.00 uur gister tot ongeveer 06.00 uur in horten en stoten geslapen. Soms midden in de nacht het gevoel om nog dieper te gaan slapen, soms het gevoel om uit bed te springen en direct aan een topvoetbalwedstrijd te beginnen (in mijn geval is top wellicht wat overdreven, vooruit: een amateur golfrondje): dat Jetlag blijf een vreemd gebeuren.

 Sidestep: het nachtelijk bezoek aan de WC is een futuristische gewaarwording. Half slapend, in het donker, op de tast de badkamer zoekend (de kamer is 19 m2 dus veel mogelijkheden: een andere deur of de verkeerde gang, zijn er niet) zie je in het donker deze ruimte betredend twee lampjes zacht blauw en geel branden aan de zijkant van het toilet. Twee kleine oogjes die je welkom heten. Om in het donker van staand plassen geen wildplassen te maken, ga ik netjes zitten. Direct wordt de toiletbril warm en start er een zachte zoem van een motor of fan die aanslaat en waar het contact dus waarschijnlijk ergens in de bril is verstopt, maar waar ik de functie niet van thuisbrengen. Na het plasje glanzen de lampjes nét wat feller dan bij aankomst (althans zo lijkt het), misschien wel om aan te geven dat het toiletbezoek zeker gewaardeerd werd.

Slapen en dromen, wakker en draaien, jetlag is prut…

Dus rond 06.30 uur achter de computer om te typen en wat foto’s te ordenen. Het is 23.28 uur Nederlandse tijd.

 We hebben om 08.30 uur afgesproken voor het ontbijt. K. en T. halen ons op en we gaan van de 29e naar de 25e  etage. Keurige ontvangst, er is veel personeel, ruime tafel en een overvloed aan eten en drinken. American Breakfast, maar ook Japanse delicatessen. Ik eet flink, had best wel trek.

 Om 09.45 uur op weg. Programma is relatief simpel, we moeten even inslingeren en wennen, maar wat er ieder geval staat is de Suica kaart opladen en dan de trein/metro naar Tokyo Station en de Hop On bus zoeken! (Dat Hop On Hop Off is natuurlijk wel een toeristisch geneuzel, maar voor een eerste dag, met nog wat waterige energie en veel onbekendheid, een goede besteding. Overigens, ook als we heel erg ons best doen om er niet als Toerist uit te zien [wil in de USA nog wel lukken] is dat hier een onbegonnen wedstrijd: K. en ik steken met onze 190 cm ruim boven de gemiddelde Japanner uit, ook nog met die witte koppies..)

Op Shimbashi Station, ongeveer 5 minuten lopen (en 4 minuten wachten tot de voetgangerslichten op groen staan) lukt het de Suica kaarten op te laden. YouTube instructie filmpjes doen hier goed werk. Allemaal 5000 yen (zeg maar 30,00 €) op de kaart gezet, dat moet voldoende zijn voor een paar dagen openbaar vervoer. Het lukt om de goede trein te vinden naar Tokyo station, gelukkig staat alles in het Engels aangegeven. We wandelen naar de hop on bus, het begint te regenen. Kaartjes gekocht, de 1e bus is vol, we kunnen wel op de boven etage met open dak (en een doorzichtige plastic jas) plaatsnemen, maar daar bedanken we voor. In de gang is naast de kaartverkoop is een Starbucks daarnaast een Toilet.

 Sidestep:

Die toiletten zijn nieuw voor ons: schoon, heel schoon en allemaal uitgerust met verwarmde brillen en anale en vaginale (ballen?) reiniging/sproei mogelijkheden (de temperatuur van het water is in te stellen, de richting van de waterstralen kan worden verplaatst). Overigens vergt het de eerste keer enige durf en nonchalance om van al deze mogelijkheden gebruik te maken.. Ook muziek aanzetten (de landing is geslaagd achtergrond type) op de toiletten behoort ook tot de mogelijkheden! De bedoeling hiervan is de eventueel aanwezige toiletburen niet te laten schrikken of te vermoeien met de diverse plas en ontlastingsgeluiden. Een volledig automatisch zeep en water donerende wastafel vormt de afsluiting van menig toiletgang. Hier kan dan weer genoteerd worden dat er weliswaar van die irritante droogmaakblaas apparaten zijn geplaatst, maar bij afwezigheid is het met natte handen eruit (mannen) of gebruik maken van de tenugui (vrouwen). Menig Japanse vrouw heeft deze overal verkrijgbare soort wegwerp mini handdoek (30 x 90 cm) in de handtas (door K. en mij al snel de voorbipshanddoek genoemd) om de handen te drogen. Uiteraard hebben P. en T. deze doekjes in bulk ingeslagen. Later las ik dat mannen deze tenugui soms als haarband dragen.. Details op https://nl.wikipedia.org/wiki/Tenugui

We stappen om 11.20 uur in de overdekte ééndekker bus die snel volloopt, we zijn nog maar net op tijd voor een zitplaats. 11.30 uur vertrek voor de Rode Route. We gaan 12 haltes mee, maken slechts 3 foto’s en de regen gooit roet in het zicht. De muziek op de oortjes (fel rood gekleurd, goedkoop plastic wegwerp ding) is zodanig irritant, dat de hard werkende gastheer in de bus deze ergerlijke beleving amper kan corrigeren. Opvallend is verder in de bus dat USA passagiers voornamelijk op hun mobiel staren naar een app die laat zien wat er buiten te zien is.., en dat Spaanse toeristen veel te hard praten. De schaars aanwezige Japanse buspassagiers luisteren goed naar de geringe informatie die die kutmuziek onderbreekt en kijken goed rond, regen of niet. We stappen uit waar we ingestapt zijn (heel rood rondje) nabij het Station en lunchen bij Marunouchi Happ. Broodje rode bonen spread met boter (4) en 3 thee en 1 bier. Apart. Twijfel over deelname aan de Hop On Bus Green route, maar dat is pas over 2 uur. Daarom het besluiten om met de trein (JY line Ysamato line [ook groen]) naar Shibuya Station te reizen om te kijken naar de Shibuya Scramble Crossing, Shibuya City, Tokyo een drukke zebrapad kruising. (Details https://blog.gaijinpot.com/6-spots-to-get-a-birds-eye-view-of-shibuya-scramble-crossing/ )

30 minuten treinen, we wennen langzaam aan het openbaar vervoer systeem. Tokyo station is immens groot (https://nl.wikipedia.org/wiki/Station_Tokio). We verdwalen niet en vinden in één keer Green JY line naar het gewenste station. We maken foto's van de inderdaad drukke kruising en gaan als kers op de taart zelf ook drie keer oversteken. Overigens best wel veel toeristen en fotografen.

Terug wandelen naar station en met JY line terug naar Shimbashi Station, al bijna de thuisbasis..
We zijn er iets voor half vier en het regent harder. Moe. We besluiten naar het hotel terug te gaan voor een glaasje wijn en een biertje. Dat lukt: een soort doe het zelf tap voor bier en wijn in de lounge aanwezig. 1000 yen wisselen voor een muntje en dan zelf een glaasje wijn uitkiezen en uit de automatiek halen. Ik neem 2 keer een biertje, de fraaie bier tap automaat intrigeert: het glas wordt automatisch scheef gezet als het bier gaat lopen, daarna automatisch wat minder scheef om af te sluiten met een laagje schuim. Leuk!

Om 16.30 uur naar de hotelkamer voor opfrissen en powernaps, we spreken af om 18.00 uur te verzamelen voor de avondmaaltijd.

 Het miezert en we wandelen met paraplu naar de wijk Shinbashi aan de west kant van het station, de temperatuur is aangenaam, steeds zo’n 25 graden C. Eettentjes te over, hier komt al het (in deze wijk vele) kantoorvolk aan het eind van de middag en in de avond samen om te bieren en te eten. We belanden in een klein (zeer klein) restaurantje met ongeveer 12 zitplaatsen en een keuken die kleiner is dan bij ons thuis. Eenmanszaak: bedienen, tappen, koken door gastheer Mijnheer Sato.

Hier volgt het relaas dat Sato-san heeft verteld aan zijn vrouw, laat in de avond toen mevrouw Sato vroeg hoe zijn dag was geweest:

Druk met inkopen, de vishandelaar heeft de prijzen verhoogd, de huur is geregeld en volgende week is die afspraak met dat kantoor voor een etentje cateren voor 25 man. En oh ja, wat ik vanavond heb meemaakt: Er komen 4 gasten binnen rond 18.30, ik denk Engelsen, 2 mannen en 2 vrouwen. Blond, groot en allemaal vrolijk. Ik heb in mijn beste Engels wat menu zaken verteld en vertaald, maar moest toch wel veel gebruik maken van Google translate. Gelukkig waren de gasten behulpzaam en nieuwsgierig. Ze bestelden eerst de combifrituur schotel (tweemaal) en ook noedels. Ze wilden 4 porties, maar ik heb duidelijk kunnen maken dat 2 ruim voldoende is. Oh ja en een gebakken tong. Bier en wijn ging continue door en net toen ik dacht aan de rekening bestelden ze sushi, ook al weer 2 porties. En wijn. Nu is het echt genoeg dacht ik, er waren al 5 gasten die later waren binnengekomen al lang weer op weg naar huis. Ik heb een klein portie van die lekkere tonijn cadeau gegeven, ‘on the house’ is dat, en dat viel erg goed. Omdat ze allemaal nog een glaasje wijn bestelden het ik nog maar een keer een schotel met kool en soja-sesam op tafel gezet ook ‘on the house’. Sakura, je weet wel dat meisje van die zaak aan de overkant, is speciaal even langs gekomen om te helpen afwassen. Uiteindelijk een top omzet, alleen deze gasten al 15500 yen (dat is 94,78 euro). Bij het afscheid lieten ze een berichtje op een mobieltje horen met “hartelijk dank voor het eten en uw hulp”. Leuk, ik heb ze nog even uitgezwaaid.

U begrijpt, waarde lezer, een geweldige avond in een Japans restaurantje!!

We zijn om 20.45 uur terug in het hotel, scoren thee en cappuccino in de lounge en gaan rond 21.30 naar de hotelkamers. Topdag!

Van sushi en noodles nagenietende Dirk