Japan 2024, vr 25 okt, Hiroshima

Hard bed, wel goed geslapen om 07.00 uur wat lezen en een paar onderbroeken wassen…

Plan voor vandaag: Vaartocht met bezoek aan het eiland Miyajima!

Eerst maar eens ontbijten, prima buffet, ik mis deze keer het spek, er is ruim voldoende compensatie…

Na het ontbijt (23e -> 1e etage) naar de Travel Desk in de lounge van het hotel om kaartjes te kopen voor de Ferry tocht naar het eiland Miyajima. Dat gaat vlot, we worden wel aangemoedigd om bij aankomt op het eiland te reserveren voor de terugreis want dan kan het druk zijn. Intussen kijk ik nog even op de computer en zie onze HB “live” vertrekken (op Flight Radar24) vanaf Curaçao met de KLM736!! Terug naar Schiphol: einde van zijn vakantie.

We verzamelen om 10.10 uur aan de voet van het hotel voor het boot/eiland avontuur van deze dag. Dat is wat te vroeg (dat lukt ons gelukkig altijd wel, onder ons geen laatkomers..), de ferry vertrekt om 10.35 uur en ook de lokale scheepvaart is uitermate scherp in het handhaven van de geplande aankomst- en vertrektijden.

Dat betekent 15 minuten in het zonnetje geduldig wachten, we staan wel vooraan in het, overigens zeer kleine rijtje, met toeristen/hotelgasten die ook met de ferry meegaan.

 

We gaan niet op het boven/buitendek zitten maar vinden prima zitplaatsen en veel ruimte in de accommodatie. Keurig. Met uitzicht. De snelheid van de ferry bedraagt 25 knots, om 11.00 uur scherp aanmeren bij de Hiroshima Harbor High Speed Boat Terminal

(een wat lange naam voor 2 pieren). Achterspring en een dwarstrosje voor, 3 minuten aanmeren.

Scherp op het boeken/reserveren van de terugreis blijkt een beetje overbodig: iedereen die van boord stapt moet eerst langs de passagiers balie/info om dit reserveren uit te voeren. We kiezen voor de terugvaart van 15.00 uur, van 11 tot 15 lijkt ons ruim voldoende om de hoogtepunten van dit eiland te ondergaan.

We starten uiteraard met koffie en kunnen 4 Café-au-lait scoren bij een klein zaakje dat net de deuren heeft geopend. De lait overheerst, het is wel een heel erg slap bakkie koffie.

 

Waar zijn we eigenlijk beland:

Miyajima is een klein eiland in de Japanse Binnenzee en behoort tot de stad Hatsukaichi niet ver van het bekende Hiroshima. Het eiland wordt gezien als één van de mooiste plekjes van Japan en is daarom ook erg in trek bij toeristen. Dit komt omdat er verschillende tempels en schrijnen op het eilandje te vinden zijn.

Voor een klein eiland heeft Miyajima een bijna legendarische status in Japan en een flink aantal bezienswaardigheden. De meest bekende is de iconische Itsukushima-schrijn Torii die als één van de weinige bouwwerken overeind was blijven staan na de atoombom op Hiroshima. Het is tevens, naast de Torii’s van de Fushimi Inari schrijn in Kyoto, één van de meest gefotografeerde plekken in Japan. Daarnaast is het een pelgrims oord voor veel Japanners.

Deze wat erg aangedikte internet tekst noemt meest gefotografeerd en pelgrimsoord. Dat betekent veel toeristen en dat klopt. Héél veel. Allen maar.

We storten ons na de koffie in de toeristische massa en lopen eerst naar de Itsukushima shrine.

Mooi, rood en veel foto’s. Als je niet naar de shrine kijkt (die echte heel mooi en apart is) sta je toch gewoon oog in oog met veel fotograferende toeristen. Valkenburg, Monschau, gaat er door mijn hoofd.

Het volgende doel is de gondel, de Miyajima Ropeway:  (https://miyajima-ropeway.info/) Moet een spectaculair uitzicht geven over het eiland en aangezien het heerlijk warm en helder weer is, belooft dat veel moois. De weg naar de gondel voert eerst langs kleine winkeltjes met veel souvenirs, maar ook vriendelijke eettentjes en mooie natuur. De weg gaat vrij steil omhoog en gaat geleidelijk over van geasfalteerd naar ruwe stenen trappen en grind/zand pad. Het is niet al te druk, dus we stijgen goedgemutst verder. Wel worden we op de parallel weg af en toe ingehaald door kleine busjes met toeristen die ook op weg lijken naar de gondel. Slap gedoe, wij wandelen!

Als we bij de aanloop van de gondel zijn aangekomen wacht een fikse teleurstelling. Daar waar de rij wachtenden eindigt staat een bord dat aangeeft dat de wachttijd vanaf hier minimaal 60 minuten is voor het bereiken van de ropeway.  Deceptie. Zijn we daarvoor 50 minuten aan het afzien / klimmen? De rij staat op een grote onhandige stenen trap en gaat traptrede voor traprede omhoog en dan weer wachten.

Een koele berekening levert: Het is 12.00 uur, 60 minuten wachten, 30 minpunten gondel , 10 minuten kijken, 30 minuten gondel terug… De terugvaart komt dan wel ernstig in het gedrang, dan moeten we sprinten naar de boot van 15.00 uur en overnachten op dit eiland is een horror scenario..

We besluiten de gondel de gondel te laten en lopen via een andere route terug richting haven. We missen wel wat: de foto’s op het internet laten geweldige vergezichten zien.. Is niet anders.

Aangekomen in de zeer drukke parallel aan de haven lopende toeristische straatjes zoeken we naar een eetgelegenheid. Dat lunchen waren we met het gondelavontuur in het vooruitzicht een beetje uit het oog verloren (geen brood bij ons) dus goed dat we nu lekker kunnen lunchen. 

Er is in de winkeltjes veel eten te koop, maar dat betekent take away (en waar eet je dat dan) of staan aan klein tafeltje.. K. gaat steeds meer voorop lopen, want hij krijgt honger en vind tenslotte een zaakje, waar we maar even hoeven te wachten. K. heeft geïnformeerd, er komt zo een plaatsje vrij: K. laat niemand voor of informeren, nu zijn wij aan de beurt. 

We krijgen al na 5 minuten een plekje: laag tafeltje met minieme keiharde krukjes, maar we zitten! Bier, bubbelwijn, 2 cola en Japanse beef met kool en 3 keer Hamburger met patat (waarvan 2 met gefrituurde garnalen) worden met QR code techniek per mobiel besteld (geen geheimen meer). Flinke porties dus er blijft wat over. De T. techniek van “dan mag jij..” (waarbij een deel van het op het bord achtergebleven eten beschikbaar is) gaat deze keer niet op. K. en ik willen niets extra (K. laat ook de helft staan), het zijn inderdaad Amerikaanse porties. 

Wel lekker, ik bestel verzadigd een 2e biertje.

Om 13.45 uur naar buiten om in de schaduw, op een bankje het handelen (gevechten) te zien van jattende, opdringerige herten en domme onwetende toeristen. De herten jatten broodjes waar ze keurig eerst het plastic eraf halen. Ook bakken sla worden gepikt/ingenomen (verstandig eten bewuste herten?); andere toeristen voeren de herten weer, dus dat is een “geen duiven op de Dam” = verloren wedstrijd.

De speaker van het nabij gelegen station roept om de 3 min om dat de ‘deers wild animals zijn die in the mating season agressief kunnen worden, dus oppassen en nooit te eten geven’....

Ik geniet van de hordes toeristen en ook de hier aanwezige klassen schoolkinderen (1 fluitje van een begeleider en de kwebbelende kids zijn in 1 keer doodstil. School discipline...).
Ook zien we stomme Amerikanen die eerst ‘lovely deer, what a lovely animal’ roepen, waarop de herten de sushi uit hun handen trekken en de meegebrachte broodjes onderin de kinderwagen jatten, om daarna te schreeuwen en te kirren (verbaasd zijn..) en dan giechelend foto’s maken en de rotzooi op straat laten liggen...

We gaan om 14.30 uur naar de ferry en ik neem plaats in de wachtruimte. Aanwezig in deze airco wachtruimte: dikke en dikgetatoeëerde Amerikanen en kwebbelende hard pratende Israeli’s, het kan niet op. Dan maar naar buiten in de warmte wachten.

14.53 uur komt het personeel in actie. Behendige scheepvaart / ferry / pier medewerkers vormen een keurige rij van de ongeduldig wachtende passagiers en ze laten ons langzaam de ponton op schrijden. Als we naar het “tweede hekje’ mogen komt onze ferry van om de hoek aanvaren. Deze meert 3 minuten later af (achtertros en1 mini dwarsvoortrosje), er stappen 12 man van boord, die weer keurig worden begeleid naar terug-reis-reserveer kantoortjes en die ons pad niet kruisen. Ons rijtje van 20 mensen wordt vlot aan boord geloodst en 3 minuten later is het vertrek (15.00 uur precies), we worden nagezwaaid door 2 beambten van deze geoliede machine!! (Overigens werden we vanochtend bij vertrek ook uitgezwaaid door de enige pier medewerker van het hotel)

K. en T. zoeken een plaatsje buiten op het dak, P. en ik settelen ons beneden, er is plek zat.
Deze ferry tocht voert via Hiroshima Harbour ( 6 man eraf, 5 man aan boord; tussenstop van 2 minuten), dan naar ons hotel, waar we om 15.32 uur aanmeren. Ik heb al diverse keren genoemd Zwitserse klok en atoomklok: dit kan gewoon vervangen worden door Japanse planning!

P. en K. en T. gaan in de lounge thee drinken, ik ga naar de hotelkamer, vol van deze dag.

Middagrust.

 

We verzamelen om 18.20 uur voor het avondmaal, de stemming is sushi.

We pakken de Hotel Shuttle bus van 18.40 uur (Japanse planning), die met 7 pax vertrekt. Het is druk in de stad, we zijn 4 minuten later dan het tijdschema bij de halte bij Hiroshima station. (daar zal nog wel een evaluatie volgen) We stappen uit, na de chauffeur en een niks georganiseerde rij van mensen dringt zich naar binnen, ik schat 40 irritante voordringende Chinezen die de laatste uitstapper er bijkans uittrekken voordat er naar binnen wordt geperst. Arm hotel.

We lopen de foodcourt in en de eerste sushi zaak is wel erg druk; het is so-wie-so erg druk. Niet getreurd, op de 2e etage is ook een sushi tent, maar die blijkt net te sluiten. Vreemd nu etenstijd net begint, maar het is niet anders. Daarnaast een Tapas restaurant. K. gaat meteen aan de slag (honger) en we moeten 8 minuten wachten voor er een tafel vrijkomt. Nou ja, tafel, 4 kutkrukkies en 2 kleine camping onwaardige tafels. We kunnen via de QR code bestellen en dat gaat meteen goed, alles in het Engels, behalve de wijn: scherp prijsvergelijken op papieren (Japanse) menu en de Japanse tekens op de mobiel levert dat het bestellen van de gewenste Verdejo lukt! Olijven, kaas, kip en kroketjes: veel is er en we bestellen steeds gemakkelijker. De porties zijn klein, dus we eindigen met patat met 6 mosselen en patat met ei. Niet spectaculair, maar apart en ruim voldoende gegeten.

De taxi tocht terug (grote taxi afgewacht) is apart: de chauffeur is weliswaar op leeftijd maar krijgt ongekend commentaar (feedback)  van de achterbank (P. zit voorin): te oud, nachtblind, leunt te veel op de pedalen, schokkerig optrekken, zeer schokkerig remmen, heeft vast een bakkie op, nachtblind, kijkt onder zijn stuur door, heeft zeker pas zijn rijbewijs, ernstig nachtblind, maakt geen praatje, geen witte handschoenen, zet de automaat steeds in P als dat niet nodig is, weet-ie de weg wel en meer. De bestuurder spreekt uitsluiten Japans.. Gelukkig zet hij ons ongeschonden voor het hotel af!

21.50 uur in hotel, 22.15 uur slapen

 

 

Bootje varen is genieten Dirk