Nieuw Zeeland 6 nov 2016, Lake Tekapo

De 1e overnachting in ons kerkhuis leert ons direct dat het weer hier snel kan veranderen. Veel wind, regen, plotselinge windstilte, weer droog en meer. En koud. De elektrische verwarming in onze cottage staat de gehele nacht op “aan” (niet schakelbaar), maar we hebben nog wat extra dekens uit de logeerkamer gehaald om warm te blijven. Het door ons zelf bereide ontbijt (half bevroren yoghurt [koelkast doet mee] met muesli en broodjes kaas en salami was beduidend minder dan de eerste 3 dagen, maar voldeed. Monter en fris, rond 09.00 uur, de plannen voor deze dag doorgenomen.

Hoofddoel was een korte wandeling nabij Mount Cook, naast wat sub-doelen als een simpele lunch en wat voorraad inslaan voor het avondeten.

Mount Cook of Aoraki (de berg die de wolken pakt), is 3.724 meter hoog. Cook is van de Engelse zeevaarder James Cook, Aoraki de oorspronkelijke Maori naam. Mount Cook bestaat uit drie toppen de Lage top, Middelste top en Hoge top. Basiskamp is Mount Cook Village (of The Hemitage), 12 km ten zuiden van Mount Cook. Wiki Dirk.

Het weer is goed, helder We rijden via de 8 langs de zuidzijde van Lake Pukaki. Daarna rechtsaf via de 80 (Mount Cook Road) langs de westoever van het meer naar Mount Cook Village.

Het weer bkijft goed, helder met nu met kleine bloemkool wolkjes. Dat Lake Pukaki moet de inspiratiebron zijn van Bob (the Joy of Painting) Ross…

Wat een fraaie kleur! Lake Pukaki is van een soort lichtblauw dat niet bij de Caran d’Ache potloden te vinden is, helder, fel, licht: indringend blauw.

We rijden over de niet al te drukke tweebaans weg en genieten. Zo rond de noordzijde van het meer verandert het weer nog meer: toenemende bewolking, wat lichte spetters en de bergen worden minder goed zichtbaar. We gaan vol goede moed verder, maar al snel wordt duidelijk dat we het niet van het zeer vlot wisselende weer gaan winnen. Regen. Veel regen. Eenmaal aangekomen in Mount Cook Village rest er niets dan een mistroostige, natte, mistige omgeving waar geen berg te zien is en waar wandelen meer op waterballet dan op wandelplezier lijkt.

Beeld dat we voor ogen hadden:

Rustig stadje (geroemd vanwege de zwarte Steltkluut (één van de zeldzaamste steltlopers ter wereld, beschermd. [Bron Capitool Reisgidsen]. Niet alleen dat Tripadvisor is verkeerd bezig..…), waar de zondagsrust heerst en naast de door ons gevisiteerde bakker/lunchroom geen winkels open zijn.

Wel de supermarkt: we slaan wat spullen in voor avondeten en ontbijt.

Rond 15.00 zijn we terug in onze lodge. P. heeft “bewegingsdrang” en gaat een stukje wandelen, ik doe na 4 uur links rijden een biertje en een boek. Het weer is goed: minder wind, heldere lucht: fraaie namiddag. De omslag is abrupt: rond 16.30 gaat het weer regenen. P. heeft e.e.a. gelukkig voorzien en is net voor de ergste bui binnen. Nu dus 2 keer lezen…

Rond 19.00 is het weer weer opgeknapt. We maken een foto vanaf ons terras in de heldere avondlucht en besluiten de fraaie besneeuwde bergtop die we aan de horizon zien onze eigen Mount Coek te dopen.