Nieuw Zeeland 5 nov 2016, Christchurch - Lake Tekapo

door DJB
•
05 nov, 2016
•

Als een blok. En om 06.00 klaar wakker en actief, dus helemaal in het goede ritme is nog niet van toepassing. We ontbijten om 08.30 en deze keer worden we verrast met hashbrowns met bacon and eggs. Tomaat. Ontbijt voor harde werkers. We pakken onze spullen, bedanken nogmaals Robert en Christine, zeggen gedag en gaan op weg richting Lake Takepo. Nog even genieten van het fraaie gezicht op Mount Hutt, achtergrond van onze lodge, en dan op weg.

We beginnen direct na vertrek met de zigzag road: onverhard en met veel bochten en steil en geen vangrail en smal. Gelukkig geen tegenliggers, de Ecosport kreunt en puft: we landen bij de Raikaia Gorge Bridge. Fraaie brug uit 1882, houten vlonders, eenrichtingverkeer voor een niet al te brede auto. De Rakaia rivier staat laag en kabbelt, niets van een woeste stroom te merken.

De volgende kilometers zijn op de Inland Route, de 77 en het landschap is schitterend. Aan onze rechterkant steeds Hutt en door de voorruit niets anders dan wisselende ansichtkaarten. Wat een fraaie omgeving. Weinig tot geen verkeer, de cruise control op 90 en genieten maar. Geen dorpjes, geen stoplichten, geen oponthoud, fraai asfalt: autodroom. Motorwens. Ik besluit iets vriendelijker te worden voor ons Fordje, alhoewel bij een beetje helling op er direct volledig overbodige zware-inspannings-geluiden te horen zijn. De 77 gaat over in de 72 en vlak voor Geraldine in de 79. In Geraldine pauzeren we en lopen een klein rondje door de hoofdstraat van deze stad. Jaren 60 gevoel, auto gewoon aan de zijkant van de straat parkeren, winkels in allerlei soorten aan beide zijden van de weg, af en toe een auto, wat publiek op de trottoirs. Peyton Place, Flying Docters. We drinken capu’s bij The Running Duck, heerlijk buiten op een klein terras, de aanwezige gasten zijn rustig, niemand heeft haast, alles is laid back, het perfecte onthaast gebeuren.

Paar boodschapjes bij de nabij gelegen supermarkt Fresh Choice (this shop is run and owned bij local people) en weer op weg. We slaan 90 graden rechtsaf (zoveel bochten hebben we vandaag niet gemaakt) nog steeds op de 79 en later de 8 richting Lake Takepo. Je ziet het landschap veranderen. Iets meer heuvelachtig, andere kleur en andere bomen. Alweer heel erg fraai. Rond 14.00 arriveren we in Lake Takepo. Het meer en de omgeving is een plaatje, het dorp zelf lijkt iets te toeristisch. Veel activiteiten als rondvlucht per helikopter, rondvlucht per Cessna, Ski Roundhill Lake Takepo, horse trekking, en zelfs een 9 holes golfbaan worden luid per poster en uithangborden aanbevolen. We lunchen met soep en een burger in een leuk tentje: degelijk en lekker.

We halen de sleutel op bij het sleuteladres en begeven ons naar onze cottage, Churchhouse genoemd. Fraai huisje met drie slaapkamers, en goed uitgeruste kitchenette en forse woonkamer. Fraaiste element van dit verblijf is het uitzicht. Niet te geloven. Aan de voet van het meer, sneeuw op de toppen van de omringende bergen en met direct uitzicht op de door Tripadvisor geroemde Church of the Good Shepard en het Mackenzie Sheep Dog Statue. Fraaie namen voor een wel heel klein stenen kerkje en een protzerig bronzen beeldje van een hond. Dat Tripadvisor zaken weet op te hemelen hebben we op onze vorige reis al kunnen ervaren in Klaipeida (Litouwen) waar een bronzen muis (van helemaal niks) als nummer 3 werd genoemd met 188 referenties… Toch hebben het kerkje en de hond een grote aantrekkingskracht op horden toeristen. Zelfs busladingen vol! Opvallend veel Aziatische, Chinese, Japanse toeristen die veel selfies maken met kerk, of de hond aanrakend, als achtergrond. Verbazingwekkend. Of anders. We bestuderen op internet het wel en wee van dit kerkje en de hond. Inderdaad veel aandacht van Tripadvisor...

We kijken vanaf ons terras geamuseerd naar de langs paraderende toeristen. Nee, wat ons betreft staat met stip op één het fraaie uitzicht op het meer en de bergen.

De cottage door ons reisbureau genoemd onder de noemer "self catered", wat zoveel wil zeggen dat ze geen ontbijtje serveren: je moet zelf voor je eten zorgen. Na twee dagen Robert zijn we in de lokale supermarkt dus op zoek gegaan naar wat salade en brood voor in de avond en wat brood en beleg voor morgenochtend. Thee en instantkoffie. De rest van de middag, zeg maar vanaf 17.00 brengen we al lezend en van het uitzicht genietend door.

s ’Avonds gaan we op een heuse excursie: The Earth & Sky’s Stargazing Tour ook bekend als de Mount John Night Observatory Tour! 10 minuten wandelen van onze lodge via de voetgangersbrug naar de verzamelplaats. Ongeveer 25 genodigden. We worden vriendelijk welkom geheten. Absoluut geen gsm of foto flits gebruik, alle wit licht is boven op de berg John verboden. Daar huist een observatorium van de Universiteit van Canterbury: bewaakt en donker. Het verzoek was al warme kleding aan te doen, dus, geïnspireerd door vele vrienden: “kou bestaat niet, slechte kleding wel” en “laagjes” zijn we met allerlei lagen, muts en handschoenen op weg gegaan. Dat is volgens de wedstrijdleiding niet voldoende: iedereen krijgt een dikke gewatteerde jas met immense capuchon, type Antarctica. Alle aspirant sterrenkundigen worden in een bus gepropt (25 Michelin mannetjes) en zwetend van de warmte naar de top van de berg gebracht. Laatste stuk gaat zonder verlichting, de routineuze chauffeur neemt de hairpins op gevoel en gehoor. Onze ogen zijn dan redelijk gewend aan het donker en we worden door twee zeer enthousiaste gidsen van de parkeerplaats naar het observatorium geleid. Het is helder: wat een sterrenzee! Direct worden dichtbij: maan, Venus, Mars en Alpha Centauri aangewezen. Daarna Zuiderkruis met Pointers en de daarmee te vinden Zuidpool. Canopus. Uitleg over afstanden, lichtjaren welke ster staat dichtbij, sterrenstelsels en meer. Als oud leerling van zeevaartschooldocent van der Weele tot zover geen nieuwe informatie maar het tempo van de voorlichting ligt hoog. Het is fris boven op die berg en die extra jas dan nu toch maar dichtritsen. We gaan vervolgens in groepen in een aantal telescopen turen. Onze (Franse) gids is verschrikkelijk enthousiast. Alle sterrenbeelden die we kunnen zien passeren de revue, veel namen van sterren, maar nog meer enthousiasme borrelt er op bij niet met het blote oog waarneembare gasontwikkelingswolkenvormende nieuwe sterrenstelselclusters met verschillende kleuren. De Antarctica gaat nu helemaal dicht, soms de capuchon al op: het waait flink, de gevoelstemperatuur is niet des lente. Het publiek haakt een beetje af, maar blijft beleefd. De gids is nu op zijn hoogtepunt want er is iets te zien waar geen elektronen of neutronen meer aan te pas komen, maar een protonencluster dat..... We worden rond middernacht naar de bus terug gebracht. Verkleumd. In de bus schurkt iedereen tegen elkaar aan. Met een vriendelijk dankwoord van buschauffeur Robbie verlaten we om 00.25 de bus en P. en ik zijn om 00.35 binnen. Alle kachels op 10.

Heerlijke avond, dat naar die sterren kijken blijft toch indrukwekkend en fraai. De theorie van geen kou, juiste kleiding en laagjes staat wat ons betreft gewoon weer ter discussie.

Dat wordt nog wat in Lapland in februari (geplande trip!)