Ninghai 16 - 17 dec 2012, Sri Racha

Na de groenstrook-nadering zijn de eerste 2 dagen Sri Racha verschillend en leuk!

We zijn gemeerd aan een pier/kade die d.m.v. een brug is verbonden met het vaste land. De brug is wel 3 km lang, dus eigenlijk liggen we in the middle of nowhere: i.i.g. niet even lopen naar de stad. Naast ons ligt het USNS Alan Shepard gemeerd: Amerikaans bevoorradingsschip (onderdeel van de Combat Logistics Force), 210 meter lang, ongeveer 175 man, heeft “droge” voorraad aan boord, voornamelijk munitie.. Afgeschermd door een haag van containers op de pier, met 4 militairen bij de opening/toegangspoort. Of Alan nu juist een veiliger gevoel moet geven of juist niet blijft mij onbekend.. Afijn de hele discussie over wat dat ding hier doet moet maar in een ander gremium gevoerd worden.

Ik kijk naar het laden en lossen: er wordt flink doorgewerkt, opvallend is de snelheid van de kraanmachinisten! Toppers. Er moeten 562 containers gelost worden en daarnaast al het hout dat we in Nieuw Zeeland hebben geladen. Daarnaast moeten er ongeveer 100 containers geladen worden alsmede een grote “boiler” (50 T) die met 2 kranen aan boord wordt gehesen.
Meer klassieke droge lading dan ik dacht!

Uiteraard ook “stappen”. Nee, niet in sleezy-bars in de schemer met veel bier en vrouwen (is hier overigens goed mogelijk) maar keurig naar Robinson. Alle Birmese bemanningsleden hebben het over en willen naar Robinson. The Passenger gaat dus mee naar Robinson. Om 11.30 hebben de 2/ENG en ik afgesproken. Ik zie de bootsman en de 2e kok net terugkomen van de wal. Ze zijn naar de lokale markt geweest en komen terug met plastic tasjes, zakken en balen en pakjes met vers groen en boontjes en kruiden en weet ik wat. Het is loeiheet. Geen shuttle bus te zien. Om 12.00 is de second beneden, zegt dat de taxi eraan komt en dat Johnny uit de engineroom (waarvan ik vermoedde dat-ie nooit buiten de machinekamer kwam..) ook meegaat. Even later blijkt dat ook de oiler, fitter, en de jonge matroos meegaan. Op naar Robinson! De taxi/busje mevrouw (doen we hier altijd zaken mee) arriveert om 12.40 bij de gangway, soort van keurig op tijd. Bij de poort van de haven tekent de oiler voor alle aanwezigen op een vaag formulier, echt scherpe controle is er niet. Via een kleine weg met veel kleine huisjes en de markt naar de 4 baans-weg. Steeds meer grote hoge gebouwen en steeds meer auto’s. Na een klein halfuurtje zijn we bij Robinson; een zeer groot Warenhuis, onderdeel van een grote keten.

Geld wisselen doen we bij de juwelier (?) vlak na de ingang. Gewoon dollar naar baht. Beste koers volgens de second. De groep splitst zich en iedereen gaat zijn eigen inkopen doen. Ik ga met de 2nd engineer en de matroos eerst even eten, want de lunch aan boord hebben we overgeslagen. De McDonalds in Robertson is verleidelijk, maar we kiezen uiteraard voor local Thai food. Eerst de mall uit, langs een immense rij auto’s die gaan parkeren, op naar een bekend eettentje. We eten bakjes met groenten en pork en veel schelpen en garnalen en nasi en Tom Yam Gun (goddelijk soep met garnalen) en meer... Met een halve liter Heineken.

Punt van kritiek mijnerzijds op Robinson is de Kerstgedachte invulling. Geen tak of bal te zien, ik zie maar 3 kassabediendes (er werken hier geloof ik 5000 mensen, aan bediending geen gebrek) met een Kerstmuts (glitterend groen = mis). Geen dennengeur. Erg vervelend is dat er continue door het geluidssysteem, naast de (of beter er doorheen) “landing-is-geslaagd” piano muziek continue Engels uitgevoerde Kerstliedjes te horen zijn. Gezongen door het Thais Urker Karrekieten Koor (met allemaal Jantjes Smit) of zoiets: zelden zoiets irritants gehoord (uren achter elkaar..). Kerst is verder weg dan ooit! Ik mis Bing!

Aan het eind van de middag en na het shoppen koffie in een Starbucks kloon, heerlijk. De vijf bemanningsleden en The passenger verzamelen begin avond bij de uitgang en de taxi wordt gebeld. “Al onderweg” is deze keer niet meer dan 30 minuten wachten. Goed om bij te kletsen en te zien dat de Birmese mannen allemaal eenzelfde soort boodschappen hebben gedaan en het maar vreemd vinden dat ik niets heb gekocht. Ik probeer uit te leggen dat er in Nederland in tegenstelling tot Birma veel van dit soort winkels zijn en dat ik al verwend ben, maar ze blijven me wantrouwend aankijken.
Op de rit terug naar de Ninghai besluit de 2/eng nog even naar de kapper te gaan. De chauffeuse stopt bij een door haar aanbevolen kapperswinkel en ik loop even mee. Alsof je een stations kapper uit de jaren 60 binnenstapt. Drie routiniers met kammen, borstels, scheermessen en lotion in zo’n fles met een pompje! De tondeuse in de aanvalsstand. Van die stoelen waar je een beetje in moet klimmen met zo’n voetenbankje. Top. De mensen die op dat moment worden geknipt moeten gewoon even uit de stoelen om dit hoge bezoek voorrang te geven... Ik geef aan dat ik het model Brad Pitt wil, dat herkennen ze wel en meteen is het ijs gebroken. 20 minuten kappersplezier. De machinist trakteert: kosten zijn 80 baht (1,99 euro) per persoon.
De rest van de groep en de taxichauffeusse hebben in een nabij straatje gewoon op ons gewacht en zonder gemopper gaan we verder met de terugrit. Oh ja ook nog even tanken: taxi mogelijkheden en -tempo is hier écht anders.

Geniet (nog geen kerstgevoel) Dirk