Ninghai 2 dec 2012, Lae

We zijn “binnen”! Na 4 volle dagen voor anker zonder wat voor informatie, bericht, of teken van leven dan ook, was het in de nacht van zaterdag op zondag om 00.15 uur ineens zover. Anker op. Dan duurt het stukje van ankerplaats naar kade (2,1 mijl) nog wel 3 uur! Er is één loods en er moeten eerst 2 schepen vertrekken, de Ningai kan als 2e naar binnen, maar krijgt om 02.30 nog even van de agent (1e contact!) te horen dat we toch maar weer even voor anker moeten want de immigration kan niet bereikt worden, misschien morgenochtend… De kapitein geeft aan dat we al 3 uur wachten en noemt het brandstof verbruik. Dan kunnen we toch ineens naar binnen, als de gangway dan maar niet naar beneden gaat… De loods heeft er zin in, het is geen ingewikkelde nadering. Gewoon straight in. Sleepboot(je) bakboord achter, flink achteruit slaan en hup: stuurboord zijde gemeerd. 3+2 voor en achter aan de Overseas Wharf te Lae.

Nog even wat zaken tijdens dat voor anker liggen:

Genieten in de machinekamer. De uitlaatklep van cilinder 4 van de hoofmotor is aan inspectie toe. Het technische “werk” is niet ingewikkeld. Wat leidingen los, 2 moeren losdraaien, kop met klep d’r af en inspecteren en schoonmaken maar! De uitvoering is wat gecompliceerder: alles is groot! Dat moeren los kan alleen m.b.v. een speciaal hydraulisch hulpstuk.

Het kleppenhuis even optillen gaat met hulp van de hijskraan. Meeste werk wordt veroorzaakt, hoe vreemd het ook klinkt, door het gebrek aan ruimte! Met het blok van de kraan in de hoogste stand loopt het opgetakelde kleppenhuis nog net niet vrij, dus met takels, banden en improviseren aan de slag. Uiteraard lukt deze operatie, waarna het schoonmaken en inspecteren kan beginnen. (voorwaar ideale machinisten-omstandigheden: flink kafferen en klagen (te weinig gereedschap, verkeerd ontwerp schip, achterhaalde machinekamer, enz.), om daarna liefdevol over Sulzer, de nog gave klep (amper slijtage..) en motoren en machines in het algemeen te praten..)

Ik heb genoten van de actie en het teamwork (klusje wordt met 5 man geklaard).

Niet gekeken bij het terugplaatsen (“easy job” volgens de 2/ENG…): de Rescue Boat gaat te water en dat wil ik ook al graag zien! De 1e en 3e stuurman, de leerling machinist en een matroos gaan aan boord van het 6-mans vlot. Fraai om te zien dat het feitelijke werk: voorbereidingen, het te water laten, bediening lier, weer aan boord takelen, vastsjorren, etc. allemaal wordt geregeld door de bootsman (Bosun). Rots in de branding, rustig en met gezag en zeker met giga routine en probleem-oplossend vermogen! De Bosun is al 9 maanden (mag gelukkig in Singapore met verlof) aan boord, kent het schip van haver tot gort!

Nu dus gemeerd in Lae. Volgens de bemanning een gevaarlijk en achterlijk oord. Maar dat vinden ze van Suva ook al en dat viel erg mee. De kapitein heeft aangegeven dat het enige internet café achterhaald is en stinkt (?) en dat er gewoon verder niets te doen is (er is één keer een passagier naar een hotel (resort) een dorp verderop gegaan, maar dat was helemaal niks..). Spannender is echter de melding van de scheepsagent: deze geeft aan dat wanneer ik naar het Centrum wil (daar is een hotel met een uiterst trage Internet verbinding) ik wel een speciale taxi moet nemen en het beste 2 bodyguards kan meenemen! In het centrum gaat het wel, maar haventerrein en omgeving zijn voor blanke wandelende wallets niet prettig…

Na het ontbijt (op zondag altijd eieren met spek en worsies en toast en koffie!) maar eens informeren waar die immigration nou blijft. Nog niks bekend. Het is nu 10.00 uur en er is nog geen container gelost..

Voorlopig dus maar even aan boord en aftasten…

Afwacht Dirk.