Ninghai 28 okt 2012, Eten!

Nu zijn er natuurlijk net verse stores aan boord gekomen in Singapore en zijn er veel verse groenten en fruit aanwezig. Na een paar weken zal het gebruik van potjes en blikjes en diepvries zeker toenemen. Wat eten we nou?

Het zou te gemakkelijk zijn dit onder “Aziatische keuken” te labellen. Ik heb al enkele Myanmar specialiteiten mogen proeven en daar waar de gekruide rundvleesstukjes (een beetje op Rendang (Indon.) lijkend, maar veel subtieler en zachter maar toch met pittige smaak) mij zeer konden bekoren, vielen de alom aangeprezen en geroemde stukjes Birmese wortel (ziet er een beetje uit als rauwe aardappel in kleine stukjes, met schil, maar iets geler) bij mij onder de categorie “goor”.

Verder kreeg ik onderwijs: daar waar in Europa soep en salade vooraf worden gegeten  en in China de soep als laatste wordt geserveerd (met in beide landen moverende redenen), wordt in Myanmar gewoon alles tegelijk neergezet. Daar hou ik wel van. Ik zit aan tafel (rond, vaste tafelschikking) rechts van de kapitein en recht tegenover de 1e machinist, de Chief Engineer. Dat geeft dus ruim gelegenheid om onopvallend te observeren hoe er gegeten wordt. De CH/ENG is begin veertig, erg vriendelijk en vrolijk, heeft voor een machinist opvallend schone handen (voor de niet kenners: de machinisten in mijn vaartijd hadden zonder uitzondering rauwe randen onder nagels en altijd nog wel wat smoezelige zwarte vegen en vlekken op hun handen, die, ondanks flink poetsen, borstelen en schrobben met terpentijn (Swarfega..) en zeep nooit geheel verdwenen. Kan betekenen dat in deze moderne tijd de machinisten alleen nog in de steriele engine control rooms verblijven en geen handwerk meer hoeven te verrichten aan olie-druipende machines, of dat ze vroeger gewoon minder goed hun handen konden wassen) en een wat bollig gezicht. Het is een feest deze man te zien eten, juist omdat hij er zo van geniet. De basis is een rond bord met rijst. Dit geldt voor zowel ontbijt, lunch als diner. Rond dit bord staan dan gerangschikt een kommetje met soep (verse heerlijk bouillon met vaak stukjes kip, kleine krieleitjes en wat groenten), een klein bakje met vissaus, een klein schaaltje met sojasaus met daarin pepertjes, knoflook en uitjes (allemaal heel fijn gesneden), een bordje met wat wij in Nederland het Hoofdgerecht zouden noemen: stukjes kip (met en zonder bot en vel), stukjes rundvlees, kleine inktvisjes, een gebakken, op makreel lijkend (maar dan kleiner en boller, met kop en al) visje, altijd in een heerlijke kruidige saus. Daarnaast nog een bordje met wat groen: kleine stukjes ijsbergsla, kleine stukjes tomaat, sereh partjes, de bovengenoemde gore wortel, wat ui, limoen en koriander. Als laatste nog een klein bakje met chili en een bakje met sambal, huisgemaakt! Dan begint het genieten. Het gereedschap bestaat uit lepel en vork. Messen worden niet gebruikt, het wordt als onkunde van de kok gezien al er te grote stukken kip of vlees worden geserveerd: kleine stukjes moet, zodat de kruiden goed doordringen! Van alle bakjes en schaaltjes wordt met genoegen en precisie wat geselecteerd en bij de rijst geplaatst. Soms wordt er wat gemengd, roeren en prakken zijn uit den boze. Zorgvuldig wordt er met de vork en lepel elke keer een hapje “gemaakt” uit de diverse ingrediënten Alsof elk hapje een taartje is . De etiquette is anders dan ik heb geleerd: ellebogen op tafel zijn toegestaan, de soep, die tussendoor, in kleine hapjes met de lepel, wordt genuttigd, moet met slurpgeluiden verorberd worden. Het hoofd mag voorover. De CH/ENG heeft dit laatste zo geperfectioneerd dat zijn ogen recht boven zijn bord met rijst zijn geplaatst. Vergelijkbaar met hoe een golfspeler, die, als er geputt moet worden, met zijn ogen loodrecht op de bal moet kijken. De CH/ENG is de Tiger Woods van deze techniek. Vanuit deze positie zijn heerlijke taarthapjes te maken! Tussen de hapjes door mag er gewoon gesproken en gelachen worden. De in de mond aanwezige hoeveelheid voedsel wordt dan even in de wang geplaatst (bij deze chief, versterkt dat het bolle gezicht iets) om antwoord te geven of te lachen. En dan, hup, weer voorover naar de volgende taart. Niet snel eten, er wordt van alles en iedere hap genoten.

In de afgelopen dagen heb ik geprobeerd deze techniek onder de knie te krijgen. En ik moet zeggen, ik ga vooruit! Heb af en toe nog wel een mes nodig. Ellebogen gaat redelijk, slurpen kan ik niet, maar elke hapje zelf maken gaat al erg goed. Dat ogen boven het midden van het bord valt tegen, zeg maar dat mijn handicap nu ongeveer 20 is….

Genietende Dirk. (komt zeker nog op dit onderwerp terug.. foto’s volgen)