Vakantie Canada 13 september, Port Hardy - Prince Rupert

Vandaag is een van de speciale Canada-avontuur-dagen. We varen met de BC Ferry Northern Explorer de Inside Passage van Port Hardy naar Prince Rupert. Niet direct over zee via Queen Charlotte Sound en Hecate Strait, maar veel binnendoor. De exacte route is hier:

We staan vroeg op (zeer vroeg) en hebben de koffers om 04.45 in de Ford gestuwd. Dan even een snel ontbijt (van het toast, zoete jam en slappe koffie soort) en om 05.10 op weg. Rit naar de Ferry Terminal is maar 20 minuten, we worden allervriendelijkst ontvangen en na alle vouchers en paspoorten te hebben getoond, blijkt inderdaad dat we in de systemen staan en krijgen we meer, maar nu ander papierwerk. Geen vouchers maar tickets. We worden doorgestuurd naar Lane 11, het is 05.50 en dan begint het wachten. Zachte autoradiomuziek op de achtergrond.

Om  07.10 gaan we aan boord en worden vakkundig naar autodek 2 geleid. We parkeren de Expedition in de Northern Expedition, nemen handbagage en rugzak mee en gaan op zoek naar de purser, want we hebben fraaie stoelen gehuurd in de Aurora Lounge. Buitenhutten was ook een mogelijkheid geweest, maar gezien duur (14 uur varen) en duur (400 Canadian dollars ph) en tijdstip (overdag) is een 1e klasse ruimte zitstoel fauteuil een goede keus.

Niet lang binnen zitten want ik wil natuurlijk even genieten van wat nautische aspecten: het ontmeren en het vertrek. Dat is goed te doen. Ik sta bakboord achter en zie hoe slechts 2 man (minder mensen nodig dan bij de Elbe met voor en achter) de 2 dwarstrossen in 3 minuten losmaken en aan de daartoe voorbestemde haken plaatsen voor de volgende aankomst. Vaste ligplaats is handig.

Het weer is nog steeds druilerig met wat zachte motregen. Net voor we de eerste excursie op zoek naar koffie willen beginnen is er een “passenger announcement” over de kraakheldere omroepinstallatie (kan de Elbe van leren): of “mister Alloois ven Beel zich even wil melden…“ Dat zijn wij.  Blijkt dat het alarm van onze Ford dek 2 teistert met onregelmatige, luide sirene. De aanwezige bemanning heeft als simpele oplossing: niet op slot zetten, maar de auto gewoon open laten, nergens meer last van. Vlot geregeld.

De koffie op deck 4 in de Café Lounge is prima. We rusten wat uit in onze luxe stoelen, de smalle gedeeltes van de passage komen later. Uiteraard ga ik al snel, gewapend met camera naar buiten. De luxe lounge is op deck 5 aan de voorzijde van het schip. Zowel op deck 4, 5 en 6 kan men aan beide zijden van de Northern Expedition buiten aan dek lopen. Op dek 6 is er zelfs aan de achterzijde een zonnedek, maar het weer gooit hier steeds meer roet in het eten. Als we eenmaal dwars van Calvert Island varen wordt het zicht steeds minder en gaat het harder regenen. Dat was niet het plan… Niet direct gerekend op 25 graden met zon en blauwe hemel, maar een beetje zicht was toch wel onze hoop. Ik zie nog een sleep onder de kust varen, maar daarna laat ik de regen winnen en ga in de lounge de gedownloade krant lezen..

De Aurora Lounge lijkt een beetje op de slaapzaal van een beginnend luxe bejaardenhuis. Rust, veel doepende en slapende reisgenoten van middelbare leeftijd en (ruim) daarboven (gezinnen met kinderen en kinderen so-wie-so zijn niet aanwezig in de Lounge). Soms wat zacht gesnurk. Gedempte gesprekken, en vooral serene rust. Af en toe schrikt het bejaardenvolk wakker door de nu luid aanwezige omroep installatie: “passengers are now allowed to go to the car deck for the next 15 minutes and we ask you to clean up after your pets”. Klaarblijkelijk is de regel dat honden en meer pets in de auto moeten achterblijven en kunnen de beestjes af en toe worden gelucht. Helaas heb ik geen beelden kunnen maken van de, met plastic handschoenen achter hun Lassie aanlopende passagiers, maar ben wel benieuwd hoe dat eruit ziet. En wat als zo’n Sint Bernard of Rottweiler moet plassen. Is de ferry daar op voorbereid? Afijn, beter concentreren op het varen.

Rond 12.30 gaan we bakboord uit en varen we tussen Danny Island en Hunter Island. Het regent nog flink, maar het is gelukkig niet meer al te mistig.

Rond 13.00 passeren we aan bakboordzijde Bella Bella. “A prosperous fishing and logging community with a hospital, a schools and a cultural centre and one of the largest First Nations communities on the coast” kopt onze folder. Niet goed bekend met Canadese geschiedenis ga ik er maar vanuit dat First Nations de Indianen of Eskimo’s van Canada zijn, maar weet al bijna zeker dat je dat tegenwoordig niet meer zo mag noemen. Roodhuiden is zeker al niet meer mogelijk (Arendsoog en Witte Veder, 1e druk ong. 1960, pagina 3!)

We ronden om 13.10 de vuurtoren van Dryad point (“Lighthouse was established in 1899 and displays a red and white light, which is visible fot 18 miles”)

Het weer wordt niks beter, we dalen rond 13.45 af van deck 5 naar het restaurant op deck 4. Het is er niet al te druk en we verorberen bananenbrood, tonijnsalade en hamburgers.

Regen. Matig zicht, de wind is aan het toenemen. Geen Wifi aan boord en buiten bereik van mobiel kunnen we geen actueel weer of de verwachting opzoeken. Jammer, deze beperkt zichtoperaties tijdens de Inside Passage..

Na terugkeer in de nu wat wakkere Lounge is er weer wat land te zien, we varen tussen Susan Island en Swindle Island. De Northern Explorer gaat aanleggen in Klemtu (tussenstop) om daar, volgens de captain, één uur te verblijven: aantal passagiers en auto’s van en aan boord. Ik regen flink nat om van het aanmeren en ontschepen te genieten, maar kan enkele fraaie opnames maken.

Terug in de Aurora Lounge tref ik een andere scene. Alle luxe stoelen zijn onbezet en iedereen staat door de door regen beslagen ramen te kijken en turen. Af en toe klinkt er een zacht “ooohh”. Van zacht naar wat harder en dan wegzakkend: “ooohhh”. Ik begrijp direct dat hier niet collectief naar de boeg wordt gekeken om van het aanmeren te genieten: dit zijn belangrijke zaken. Inmiddels ook over de omroep: er zijn 2 walvissen gespot, vlak bij ons schip. Echt dichtbij. Vertederend en indrukwekkend. Ikzelf heb de walvissen half gezien maar ben meer onder de indruk van de Lounge gasten, die niet alleen met camera’s en smartphones de Walvissen willen opnemen, maar bij deze acties ook flink voordringen en met toestellen over hoofden heen hangen en ellebogend een goed foto plekje opeisen. Dunne schil.

We verlaten Klemtu om 16.05 De rust in de Lounge is teruggekeerd, beleefdheid troef en vriendelijk is weer het motto.

Het weer blijft een dominante factor. Op gezette tijden wordt er een dear passenger aankondiging gemaakt met een toeristische attractie (vuurtoren, eiland, waterval, rivier, etc) aan bak -of stuurboord. Plichtmatig staan er enkele Loungers op om aan de genoemde zijde de rivier, toren of beer op te zoeken, maar veelal zonder resultaat. Het zicht is gewoon te matig om er wat van te maken. We varen vlak langs de kust, en zien zeker bomen en bossen en watervallen, maar finesses écht scherp krijgen valt tegen.

Fraai moment is wanneer de brug een melding maakt van walvissen aan stuurbord, en 10 seconden later de automatische omroep melding maakt van het fraaie dorpje Butedale met een spectaculaire waterval aan bakboord..

We dineren in het tweede restaurant van de Northern Expedition, Vista genoemd. We zijn rond 18.30 ter plaatse maar het is druk en de bediening is weliswaar vriendelijk maar uitermate traag en zonder interesse. Blijkt dat dit de laatste reis is voor veel bemanningsleden en het schip. Na vandaag geen dagelijkse dienst meer van Port Hardy naar Prince Rupert vv, maar een nieuw traject. Het diner is in buffetvorm en niet om over naar huis te schrijven. Wel verse salade.

We zijn inmiddels in het smalle gedeelte van de route aangekomen maar het is al donker, dus weinig van te zien, ook niet met de mindere regen..

Om 22.30 volgens scheduled time meren we aan in Prince Rupert. De autorit naar ons hotel is niet meer dan 15 minuten, we gaan rond 00.20 gauw slapen.

Morgen Prince Rupert verkennen, we blijven twee nachten.

Blijf enthousiast voor dat varen Dirk