Nieuw Zeeland 9 nov 2016, Broad Bay, Otaga Peninsula dag 2

door DJB
•
09 nov, 2016
•

Geslapen als een blok, weliswaar nog steeds vroeg wakker maar wel veel energie voor deze speciale dag. We ontbijten in onze Studio, degelijk met cornflakes, toast, orange juice en gebakken ei (D) en marmelade (P).

Om 09.20 op weg naar de Monarch Wildlife Cruises & Tours, Dunedin New Zealand, meer specifiek: de Terminal in Otaga Harbour. Grote woorden voor een houten aanlegsteiger met een halve container als kantoor, waar we gelukkig (wederom) uiterst vriendelijk worden ontvangen. Ons expeditie vaartuig is de Monarch (vlaggenschip van de Co.?) en zal om 10.00 stipt arriveren. (dus niet de eerder genoemde/gedroomde Calypso..

Voor de nautici onder de lezers:

Length: 17 meters, Beam: 4 meters, Draught: 1,8 meters, Speed: 9 knots, Hull: Carvel plank Kahikatea and Macrocarpa 38 mm, Deck: Australian Jarrah: 40 mm,.

Het wordt 10.10, de bus met passagiers had bij de vorige halte (..) wat vertraging: we embarkeren om 10.15. De 2 koppige bemanning (kapitein/roerganger/gids/omroeper en deckhand/cateraar/trossenvastmaker) heten ons van harte welkom. Speciaal voor ons worden de veiligheidsinstructies aan boord nogmaals genoemd: “als er wat is moet je naar ons luisteren”: een geruststellende gedachte! We gaan direct onderweg naar de kop van het schiereiland: Taiaroa Head. Aan boord, naast de genoemde bemanning, ongeveer 12 passagiers. Zonder te willen generaliseren: Engelsen en Amerikanen op leeftijd in Human Nature (van hun eigen land) outfit, zonder maritieme of biologische kennis.. Met verrekijkers uitgerust. Uiteraard waren wij, beginnende Maritime Biologists, hier een zeer welkome aanvulling. Al direct zien we de natuur op zijn best: een luierende zeeleeuw!

Flitsende camera’s, gerichte verrelijkers, een overhellend schip omdat iedereen zich naar bakboord verplaatst. Gelukkig kon P., met een uitermate professionele houding vrij kort daarna aangeven: een albatros? Een Albatros!

De kapitein wees, nadat de A. al geruime tijd uit zicht was, op de, op de heuvel broedende Otago Shags (Aalscholvers), maar de interesse in de Vogel, waar we natuurlijk echt voor op expeditie waren, de A., was gewekt. Gelukkig kon de kapitein er al vrij snel een aantal aanwijzen (valt in het begin niet mee om onderscheid te maken) en genoten we volop van de Albatrossen:

Dr. P. had nog wel even aandacht voor de, eveneens op de hellingen broedende lepelaars, maar kreeg de handen niet op elkaar. Albatrossen was het motto.

Na ongeveer 2 uur werd de Monarch weer afgemeerd bij de Otaga Terminal en namen we afscheid van de zeer vriendelijke bemanning en de overige passagiers.

Bevangen door de Albatros koorts gingen we direct naar het Royal Albatross Centre. Autorit van 10 minuten.

We konden direct inschrijven voor de 60 minuten durende Tour van 12.00 uur. Onder leiding van gids Lynne, tezamen met 5 andere A. adepten, begonnen we met een lezing en informatie over het wel en wee van het Royal Albatross gebeuren hier nabij Dunedin. (Waar dat Royal vandaan komt hebben we helaas niet kunnen achterhalen: Engelse pretentie?, lekker belangrijk?)

Na onze gedegen voorbereiding en het inlezen in de diverse boeken kunnen we natuurlijk voor de lezers van dit blog aangeven: Albatros, klasse Aves, orde Procellarijformes, familie Diomedeidae, geslacht Diomedea. En: familie van grote zeevogels met lange vleugels die vrijwel hun gehele leven doorbrengen boven zee. 21 soorten. Bedreigd.

Onder onze lezers uiteraard een aantal dierenliefhebbers pur sang (varkens in nood, katten nieuw en katten zo lang mogelijk in leven houdend, parkieteneigenaars). Maar ook wat twijfelaars: chihuahua gastheer, tot ware kattenhaters.

Daarom gewoon het verhaal van P. en D. over de Albatros hier in Otago Bay in nieuw Zeeland:

De A. wordt geboren op de hier aanwezige helling (goede start- en landingsmogelijkheden) en wordt ongeveer 8 maanden door zijn ouders volgepropt met eten (voornamelijk inktvis). Interessant is dat het ei (300 gram) in deze 8 maanden wordt vetgemest tot een nog niet vliegende vogel van wel 13 kg!! (een Albatros zelf weegt ongeveer 9 kg). Een vogel die sneller groeit dan welke plofkip ook! Daarna laten de ouders het kind alleen en gaan er 15 maanden vandoor. Niet als paar, maar apart. Het A. kind moet dus de grote sprong nemen en zonder vliegles gewoon aan de bak. Helling af zweven en het diepe in. Dat “diepe” duurt 5 jaar! Pas daarna keert de A. terug op deze plek (hoe die navigatie van deze vogels werkt is nog in onderzoek, maar in onze optiek verbleken alle GPS-en en TomTom bij dit vogelnavigatiesysteem). Dan wordt er met singles gefeest en na ruwweg 2 a 3 jaar wordt er een partner gekozen (voor het leven). Na ongeveer 8 jaar zal deze baby dus paren en zelf zorgdragen voor de volgende generatie. Een keer per 2 jaar één ei.

Wij zijn enthousiast en nemen in de observatie post van het Centre, na de lezing, veel foto’s.

Mooi. Indrukwekkend.

Op de terugweg nog een foto genomen van de nestelende meeuwen, er zijn net wat eieren uitgekomen!

Na Monarch boottocht en Albatross Centre bezoek besluiten we gewoon hier te lunchen. Uiteraard vandaag geen gevogelte, maar gewoon friet met steak sandwich..

In de middag gaan we naar de andere kant van het schiereiland. P. heeft Allan’s Beach aanwezen als rustplaats na het enerverende A. gebeuren. Autorit van 40 minuten en we arriveren via diverse onverharde wegen (arme Ford) bij het strand. Toegang via een klein overstapje over een hek (door P. als Pieterpad obstakel aangegeven) wandelen we naar het strand.

Het strand is adembenemend. Zandstrand, Pacific Ocean, rust, geen mens te zien. Wel een paar luierende zeehonden, zomaar midden op het strand:

We sluiten de dag af met wat boodschappen in Dunedin, voor een eenvoudige avondmaaltijd.

Geweldige dag, de Albatrossen hebben indruk gemaakt!

Terwijl ik dit typ hoor ik op de achtergrond draaiende NZ TV, dat Trump president van de USA is geworden. Mijn God, dat moet even bezinken…